Ντιέγκο Μαράνι: «Είμαστε η χώρα του Γατόπαρδου, τίποτε δεν αλλάζει»

diego-maraniΣυγγραφέας που γνωρίζει την ευρωπαϊκή πραγματικότητα πολύ καλά, ο Ντιέγκο Μαράνι έχει συστηθεί στο ελληνικό κοινό με το βιβλίο του «Νέα φινλανδική γραμματική» (εκδόσεις Αιώρα), ένα μυθιστόρημα στον πυρήνα του οποίου τίθεται το ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει μνήμη χωρίς γλώσσα. Στις ερωτήσεις των «ΝΕΩΝ» απάντησε για την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, τον «χύμα» λαϊκισμό, τον άγριο φιλελευθερισμό και τον παγανιστή θεό που προστατεύει το «ιταλικό δαιμόνιο».
 
Μπορείτε να περιγράψετε το πρωί της Δευτέρας στην Ιταλία;
Ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει, η επόμενη μέρα θα βρει την Ιταλία ακόμη πιο διχασμένη και απελπισμένη. Δυστυχώς σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο o πραγματικός στόχος. Κανένας δεν μιλάει πια για την ουσία της μεταρρύθμισης. Το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση κατάντησε δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Ρέντσι. Εμείς είμαστε ο λαός των αιώνιων τσακωμών, των καβγάδων, της τραγωδίας. Το δημοψήφισμα έχει γίνει σαν ποδοσφαιρικό ματς. Το διασκεδαστικό της υπόθεσης είναι ότι έχουμε κάνει τόσο πολύ σαματά ώστε οι άλλες χώρες να παρακολουθούν το δικό μας δημοψήφισμα σαν να είναι αποφασιστικό για τη μοίρα τους. Αλλά εμείς είμαστε η χώρα του Γατόπαρδου του Τομάζι ντι Λαμπεντούζα. Ακόμη κι αν αλλάζουν τα πάντα, δεν αλλάζει ποτέ τίποτα.
 
Και το πρωί της Δευτέρας στην Ευρώπη; Θα ξυπνήσουμε σε έναν άλλο κόσμο;
Δεν το πιστεύω, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Η ευρωζώνη είναι σταθερή και κανένας δεν θέλει να τη θέσει σε κίνδυνο – ούτε καν οι λαϊκιστές που την κακολογούν. Αυτό που χρειάζεται κι εδώ είναι μια μεταρρύθμιση, μια προσαρμογή η οποία πρέπει να γίνει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει και η ευρωζώνη ακόμη περισσότερο. Κι εσείς οι Ελληνες κολλήστε πάνω μας και θα δείτε πώς θα επιπλεύσουμε όλοι μαζί. Πέρα από τα αστεία, πάντως, και η Ευρώπη αλλάζει.
 
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είχαμε δημοψηφίσματα σε τρεις ευρωπαϊκές χώρες. Θα είναι αυτός ο αιώνας των δημοψηφισμάτων;
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι το δημοψήφισμα είναι ένα εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται με περίσκεψη και πάντως όχι σε αυτήν την περίπτωση. Εχουμε μακρά ιστορία δημοψηφισμάτων στην Ιταλία. Αλλά ξεχνάμε τη διαφορά ανάμεσα στον λαό και τον πολίτη. Τη δημοκρατία την κάνουν οι πολίτες, τον λαϊκισμό ο λαός. Η πολεμική ατμόσφαιρα που δημιουργείται πάντα γύρω από τα δημοψηφίσματα μεταμορφώνει τους πολίτες σε έναν τυφλό όχλο ανίκανο να σκεφτεί λογικά και έτοιμο να παρασυρθεί από τον έναν ή τον άλλο που παριστάνει τον λαϊκό ηγέτη.
 
Αρα βλέπετε έναν λαϊκιστικό κίνδυνο για τη χώρα σας.
Σε εμάς στο τέλος δεν υπάρχει τίποτε επικίνδυνο. Ακόμη και οι λαϊκισμοί μας είναι χύμα, άξεστοι, τσαπατσούλικοι, ασυνεπείς. Με λίγα λόγια, ιταλικοί. Ο Μπέπε Γκρίλο θα εξαφανιστεί στις επόμενες εκλογές. Οταν το Κίνημα 5 Αστέρων γίνει κανονικό κόμμα θα απελευθερωθεί από αυτόν. Ή θα εξαφανιστούν και οι δυο. Η ιταλική δημοκρατία καταβροχθίζει τα πάντα.
 
Αλλά φαίνεται να μην μπορεί να χωνέψει τη συνταγματική μεταρρύθμιση που προτείνει ο Ματέο Ρέντσι.
Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνονται σταδιακά με σκοπό να προσαρμοστεί μια κρατική μηχανή στη σύγχρονη εποχή. Είναι ακριβώς αυτό που άρχισε να κάνει ο Ματέο Ρέντσι με αυτήν τη μεταρρύθμιση. Δεν μπορούσε να τα αλλάξει όλα και αμέσως. Μια βαθιά αλλαγή απαιτεί χρόνο, αποσβεστήρες, μεταβατικές περιόδους. Αλλά εμείς αντιδρούμε ακραία, αμέσως είδαμε σε αυτήν την ορθολογική και μετριοπαθή μεταρρύθμιση έναν κατακλυσμό που θα έπνιγε την ιταλική δημοκρατία. Αντίθετα, είναι μόνο η αρχή μιας διαδικασίας, η πρώτη φάση μιας μακράς μεταρρύθμισης.
 
Που όμως δίχασε βαθιά την Αριστερά.
Η Αριστερά δεν υπάρχει πια. Οχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά το θέμα είναι πιο βαθύ, αφορά ολόκληρο τον πολιτισμό μας, την έννοια της προόδου, τον τρόπο ζωής μας. Εχουμε ανάγκη από μια διαφορετική ιδέα για τον άνθρωπο. Τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά. Κατά τα λοιπά, αυτοί είναι διαχωρισμοί που δεν έχουν πια νόημα. Η Ευρώπη είχε κάποτε και αυτή τη φιλοδοξία να δημιουργήσει έναν νέο άνθρωπο, τον Ευρωπαίο. Ο άγριος φιλελευθερισμός, η αγορά ως μοναδικός ρυθμιστής της κοινωνίας σάρωσαν τα πάντα.
 
Και ο ιταλικός λαός πώς αντιδρά σε όλα αυτά;
Ως λαός έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Αυτό που μας καθησυχάζει είναι πως όλες οι τραγωδίες μας στο τέλος μετατρέπονται σε φάρσες και αναγεννιόμαστε ακόμη και από τη χειρότερη καταστροφή. Κάποιοι το λένε «ιταλικό δαιμόνιο». Εγώ πιστεύω, αντίθετα, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άφατο γεγονός. Υπάρχει ένας θεός, απολύτως παγανιστής και διεφθαρμένος σαν εμάς, που μας προστατεύει από ’κεί πάνω. Μπορεί να είναι ο διάβολος…
 
Εγγραφή
Ειδοποίηση για

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια