Ύστερα από σαράντα δύο ακριβώς χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας η Ελλάδα εμφανίζεται για πρώτη φορά να επωάζει συνθήκες δυνητικά επικίνδυνες για την ποιότητα και ίσως ακεραιότητα της δημοκρατίας. Μέσα σε αυτά τα σαράντα δύο χρόνια η Ελλάδα γνώρισε βεβαίως τα πάντα. Γνώρισε την καλύτερη δημοκρατία που είχε ποτέ στην ιστορία της, την καλύτερη προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, κράτους δικαίου και ελευθερίας του λόγου, γνώρισε την ανάπτυξη, την ευημερία, την υπερκατανάλωση και τελικά την οικονομική κρίση, την υψηλή ανεργία, τη φτωχοποίηση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, γνώρισε μεγάλους πολιτικούς ηγέτες αλλά και ασήμαντους πολιτικάντηδες, δημαγωγούς και πολιτικούς τυχοδιώκτες που χρησιμοποίησαν […]

Η Τουρκία διολισθαίνει ταχύτατα στο κακό της παρελθόν: της αστάθειας, των πραξικοπημάτων, κινημάτων, αβεβαιότητας. Καθίσταται έτσι ένας «απρόβλεπτος γείτονας» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και για την Ελλάδα ίσως να συνεπάγεται πολλά. Το γεγονός ότι η σύγχρονη τεχνολογία –  το i-phone – ουσιαστικά νίκησε τη στρατιωτική ισχύ βγάζοντας τους πολίτες στους δρόμους υπέρ της δημοκρατίας πιστοποιεί πολλά για τα όρια των παραδοσιακών μορφών ισχύος και πώς μπορούν να ασκηθούν στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το γεγονός ότι η δημοκρατία, αυτή η αυταρχική δημοκρατία του Ρεζέτ Ταγίπ Ερντογάν, επιβίωσε είναι πολλαπλώς θετική εξέλιξη. Νίκη των πολιτών και της τεχνολογίας. Αλλά το […]

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι τα κόμματα που σωστά καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ για πολιτικά παιχνίδια με τον εκλογικό νόμο, δεν προτείνουν ρυθμίσεις που να αποτρέπουν αυτά τα παιχνίδια, όταν μάλιστα τα έχουν πληρώσει ακριβά στο παρελθόν. Μια τέτοια ρύθμιση θα μπορούσε να είναι η ψήφιση εκλογικού νόμου που να ισχύει άμεσα με πλειοψηφία τουλάχιστον 200 βουλευτών, έτσι ώστε να μην αλλάζει ανάλογα με τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες της εκάστοτε κοινοβουλευτικής, συχνά ισχνής, πλειοψηφίας, σε μια μάλιστα εποχή, όπου, λόγω της κρίσης, αποτελεί ζητούμενο η διαμόρφωση αξιόπιστων θεσμών που να θωρακίζουν το ευρέως αμφισβητούμενο πολιτικό μας σύστημα από μικροκομματικές σκοπιμότητες. […]

Καθώς ο Αλ. Τσίπρας ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε ακόμη  μια νέα συνάντηση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών  αυτό που προκύπτει είναι ότι  τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να  διαμορφώνει ένα ιδιότυπο διπλό πρόσωπο (ή προσωπείο μήπως;):  το «πρόσωπο της Σοσιαλδημοκρατίας εξωτερικού» και του ιδιόμορφου κινήματος εθνολαϊκίστικου προσανατολισμού εσωτερικού. Το πρώτο  απευθύνεται στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές/Σοσιαλδημοκράτες..Το δεύτερο στο εγχώριο ακροατήριο.   Όταν  ο ΣΥΡΙΖΑ  απευθύνεται στους έξω,  ως κόμμα και κυβέρνηση,  εμφανίζεται με τον λόγο του να συμπλέει λίγο-πολύ με βασικές στοχεύσεις των σοσιαλιστικών/ σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Να υιοθετεί πολιτικούς και ιδεολογικούς κώδικες που οι δυνάμεις αυτές πρεσβεύουν, να προβάλλει ένα μεταρρυθμιστικό αφήγημα στη λογική των σοσιαλδημοκρατικών […]

Ο τόπος για να βγει από την κρίση με ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή χρειάζεται ένα νέο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο. Τον μετασχηματισμό του κυρίαρχου μοντέλου του πελατειακού κράτους και της κρατικοδίαιτης οικονομίας μπορούν να τον υλοποιήσουν αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να εκφράσουν μια νέα και στέρεη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αποβλέπουν σε μια δημιουργική Ελλάδα. Τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας, τις δυνάμεις της υγιούς επιχειρηματικότητας, τους συνεπείς ελευθεροεπαγγελματίες, τους ευσυνείδητους δημόσιους υπαλλήλους. Τα συμφέροντα μιας τέτοιας κοινωνικής συμμαχίας ταυτίζονται ουσιαστικά με τα συμφέροντα των φτωχότερων  στρωμάτων, αφού στην κοινωνικά δύσμορφη Ελλάδα, χώρα δίχως την κλασική ταξική διάρθρωση, η ευημερία των φτωχότερων […]