Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται κυρίως από διοικητικό και οικονομικό συγκεντρωτισμό, επικέντρωση στη μετάδοση μεγάλου αριθμού γνώσεων και λιγότερο στην απόκτηση δεξιοτήτων για συνεχή αναζήτησή τους και στην ανάπτυξη κουλτούρας συνεργασίας. Επίσης, χαρακτηρίζεται από τον προσανατολισμό του Λυκείου στις εξετάσεις και την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την κατάτμηση της γνώσης σε «στεγανά» αντικείμενα, που καθορίζονται από τις ανάγκες ενίσχυσης των διαφόρων ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών ή της ισχύος των πανεπιστημιακών τμημάτων που σχετίζονται με αυτά και όχι από τις ανάγκες των μαθητών και της κοινωνίας.
Σήμερα, το πλήγμα που δέχεται η Παιδεία από τις αριστερίστικες ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ κατά της αριστείας, της αξιολόγησης, και του εκσυγχρονισμού που επιχείρησε το σύνολο των νομοθετικών παρεμβάσεων Διαμαντοπούλου, απαιτεί άμεσες παρεμβάσεις. Η αντιμεταρρύθμιση συνεχίστηκε με την κατάργηση του ολοήμερου σχολείου και της ζώνης ελεύθερης επιλογής μαθημάτων γενικότερης καλλιέργειας του μαθητή και την μείωση των ωρών διδασκαλίας.
Η αριστεία είναι εχθρός της ιδεολογίας της ισοπέδωσης. Η δημοκρατία θα βελτιώνεται, όταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι χρειαζόμαστε τη πρωτοπορία της γνώσης, την αξιοκρατία της εκπαίδευσης και την αυτογνωσία των μελλοντικών πολιτών. Σχολεία χωρίς άμιλλα χωρίς ανταγωνισμό στη γνώση, εξυπηρετούν μόνο αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις, που καθηλώνουν την κοινωνία στο τέλμα και δημιουργούν το ιδεολόγημα της ‘’καταδιωκόμενης και ανάδελφης ‘’ελληνικής φυλής.
Θεωρούμε ότι είναι απαραίτητος ο περιορισμός του Κράτους στο σχεδιασμό του πλαισίου μέσα στο οποίο θα μπορούν να λειτουργούν με ουσιαστική αυτονομία όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες. Το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να αναπτύσσει το κριτικό πνεύμα των νέων, απαλλάσσοντας τους νέους από την ισοπεδωτική και εξευτελιστική διαδικασία της «παπαγαλίας» και τη μάστιγα του ενός σχολικού βιβλίου και του ενός πανεπιστημιακού συγγράμματος. Επίσης, θα πρέπει να αποδαιμονοποιηθεί η διαδικασία της Μπολόνια, στην οποία συμμετέχουν 47 ευρωπαϊκές χώρες και στοχεύει στην συνεργασία τους στο πλαίσιο του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Εκπαίδευσης, καθώς και η διαδικασία του PISA (Program for International Student Assessment). Τέλος, το σχολείο θα πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες δεξιότητες που θα διευκολύνουν την είσοδο των νέων στον ενεργό οικονομικό βίο, σύμφωνα με τον πίνακα δεξιοτήτων του ΟΟΣΑ. Απαραίτητη, επίσης, είναι η ενίσχυση της έρευνας και η σύνδεσή της με την παραγωγή.
Για το σκοπό αυτό προτείνουμε:
1. Επαναφορά του θεσμού των Προτύπων Πειραματικών Σχολείων, που θεσμοθετήθηκαν με τον ν.3966/2011 και καταργήθηκαν με νόμο τον Μάιο 2015. Οι μαθητές των προτύπων πειραματικών σχολείων θα πρέπει να επιλέγονται μέσω εξετάσεων, ενώ θα υποχρεούνται να διατηρούν πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα. Στα Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία θα διδάσκουν καθηγητές, οι οποίοι επιλέγονται βάσει προσόντων, εφ’ όσον έχουν αιτηθεί την απόσπασή τους σε αυτά. Τo πανελλαδικό Δίκτυο των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων δημιούργησε τις πρώτες δημιουργικές κοινότητες με στόχο τη παραγωγή αποτελέσματος άμεσα διοχετεύσιμου προς όλη την δημόσια εκπαίδευση.
2. Υποχρεωτική Εκπαίδευση είναι εκείνη του Νηπιαγωγείου, το οποίο θα πρέπει σταδιακά και υπό την προϋπόθεση της εξεύρεσης πόρων να επεκταθεί σε διετές, του εξατάξιου Δημοτικού και του τριτάξιου Γυμνασίου.
3. Σε όλες τις τάξεις Γυμνασίου και Λυκείου θα πρέπει να διεξάγονται τελικές εξετάσεις τον Ιούνιο και κάθε μαθητής προάγεται στην επόμενη τάξη μόνον εφ’ όσον έχει επιτύχει βαθμό τουλάχιστον 10 σε κάθε βασικό μάθημα και μέσο όρο τουλάχιστον 10.
4. Επαναφορά της Τράπεζας Θεμάτων, που θεσμοθετήθηκε το 2010, και του θεσμού των σχολικών συμβούλων.
5. Θεσμοθέτηση του ολοήμερου σχολείου, στο οποίο θα ολοκληρώνεται η διαδικασία της μάθησης. Οι σχολικές μονάδες θα πρέπει να έχουν σχετική αυτονομία. Τα κριτήρια λειτουργίας τους να καθορίζονται από τα Σχολικά Συμβούλια, ώστε να υπάρξει ο θεμιτός ποιοτικός ανταγωνισμός.
6. Τα σχολικά βιβλία να μην είναι ενιαία. Οι εκδοτικοί οίκοι να εκδίδουν τα δικά τους βιβλία, εντός των πλαισίων του αναλυτικού προγράμματος και το σχολείο να επιλέγει ποια θα προμηθευτεί. Με τον τρόπο αυτό ενεργοποιείται περισσότερο η εκπαιδευτική κοινότητα, διευρύνεται ο κύκλος αυτών που εργάζονται για τη συγγραφή και έκδοση των βιβλίων, αναπτύσσεται ο θεμιτός ανταγωνισμός για την βελτίωση της ποιότητας και απαγκιστρώνονται τα βιβλία από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Και εκτός των άλλων δημιουργείται μια νέα δυναμική αγορά.
7. Να θεσμοθετηθεί η διοικητική αυτονομία του σχολείου, στην υλοποίηση προγραμμάτων, στον τρόπο λειτουργίας και σε ζητήματα συνεργασίας με τις τοπικές κοινωνίες. Προτείνουμε, επίσης, τη δημιουργία περιφερειακών ινστιτούτων έρευνας, τεκμηρίωσης και επιμόρφωσης, σε συνεργασία με την αυτοδιοίκηση και τα πανεπιστήμια.
8. Το Λύκειο χωρίζεται σε Γενικό Λύκειο και σε Τεχνικό-Επαγγελματικό Λύκειο. Η αποφοίτηση από το Λύκειο γίνεται με την απονομή του Εθνικού Απολυτηρίου και μόνον εφ’ όσον ο μαθητής έχει περάσει τη βάση του 10 σε όλα τα βασικά μαθήματα και μέσο όρο τουλάχιστον 10.
9. Σύνδεση της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τις ανάγκες της παραγωγικής διαδικασίας αλλά και της δημιουργίας ολοκληρωμένων και ενεργών πολιτών.
10. Η Μεταλυκειακή Εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστημιακή (Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία), Τεχνολογική (ΤΕΙ), και σε Τεχνική Επαγγελματική (ΙΕΚ). Στα Πανεπιστήμια εντάσσονται οι θεωρητικές και εφαρμοσμένες επιστήμες, ενώ στα ΤΕΙ οι τεχνολογικές εφαρμογές, βασιζόμενες στα επιστημονικά επιτεύγματα. Στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση εντάσσονται τα επαγγέλματα, που χρίζουν μεθοδικής κατάρτισης.
11. Η είσοδος στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ γίνεται, βάσει του Εθνικού Απολυτηρίου, αλλά σε αριθμούς εισακτέων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά και μόνον τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και με συντελεστές βαρύτητας στα βασικά μαθήματα, που θα καθορίζονται από τα ίδια τα ιδρύματα.
12. Ο φοιτητής εισέρχεται σε Σχολή Πανεπιστημίου ή ΤΕΙ και έχει τη δυνατότητα, εφ’ όσον θελήσει και έχει τα προσόντα (που κρίνονται από το ίδιο το ΑΕΙ) να μεταπηδήσει σε άλλο γνωστικό αντικείμενο εντός του ίδιου Ιδρύματος. Εφ’ όσον ένας φοιτητής δεν έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο που εισήχθη, να έχει τη δυνατότητα, με πιστοποιητικό καταγραφής των μαθημάτων που έχει ήδη περάσει επιτυχώς, να μεταπηδήσει σε ΤΕΙ ή Επαγγελματική Σχολή της επιλογής του, υπό την προϋπόθεση της αποδοχής του από το ΤΕΙ ή την Σχολή.
13. Εφαρμογή του άρθρου 8 του νόμου 4009/2011 για την Χωροταξική Αναδιάρθρωση των ΑΕΙ, βάσει αξιολόγησης των Τμημάτων, των Σχολών και των ΑΕΙ από την ΑΔΙΠ. Η σημερινή διασπορά των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ θεωρείται αντιπαραγωγική και αντιεπιστημονική.
14. Επαναφορά σε ισχύ όλων των διατάξεων του νόμου 4009/2011 και ενεργοποίηση της προβλεπόμενης από τον ίδιο το νόμο αξιολόγησης της εφαρμογής του από επιτροπή εμπειρογνωμόνων.
15. Επανενεργοποίηση των νόμων 3839/2010 για το σύστημα επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων με αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια και την σύσταση Συμβουλίου Επιλογής Προϊσταμένων, του νόμου 3848/2010 για την αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού και την καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση, του νόμου 3879/2010 για την ανάπτυξη της Δια Βίου Μάθησης και του νόμου 4027/2011 για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό.
16. Επαναλειτουργία των Σχολών Δια Βίου Μάθησης στα ΑΕΙ, οι οποίες προβλέπονται από τον νόμο 4009/2011, ώστε να δίδεται η δυνατότητα στους αποφοίτους να ανανεώνουν και να επικαιροποιούν τις γνώσεις που απέκτησαν με την λήψη του πτυχίου τους. Θεωρούμε απαραίτητη τη διαρκή επιμόρφωση για προσαρμογή των γνώσεων και δεξιοτήτων στις εξελίξεις της τεχνολογίας της αγοράς και της κοινωνίας. Τα προσφερόμενα σεμινάρια δεν οδηγούν σε λήψη πτυχίου και προσφέρονται με καταβολή διδάκτρων.
17. Άμεση αποδοχή των προτάσεων Οργανισμών των Ιδρυμάτων, που έχουν καταθέσει τα Συμβούλια και αποδοχή των προτάσεων της Συνόδου Πρυτάνεων για εφαρμογή του άρθρου 58 του νόμου 4009/2011 για ίδρυση των Εταιρειών, που προέρχονται από την συνένωση των ΕΛΚΕ, των Εταιρειών Αξιοποίησης της Περιουσίας και ενδεχομένων Ερευνητικών Πανεπιστημιακών Ινστιτούτων που λειτουργούν στο ίδρυμα.
18. Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ώστε να επιτρέπεται η ίδρυση και λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων. Μετατροπή των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ώστε να ενισχυθεί η αυτονομία τους.
19. Καθιέρωση του διατιθέμενου ποσοστού επί του ΑΕΠ για την Παιδεία στο 5%, ανεξαρτήτως ελλείμματος του κρατικού Προϋπολογισμού.
Σχετικά με την Παιδεία θεωρώ πως είναι σημαντικό να προκρίνουμε τον θεσμό των ολοήμερων σχολείων, ώστε να γίνει καθολικός, στην λογική ότι τα παιδιά αναχωρώντας από την σχολική μονάδα θα πρέπει να είναι έτοιμα και για τις εκπαιδευτικές υποχρεώσεις της επόμενης ημέρας, έτσι ώστε όλος ο χρόνος του απογεύματος να τους είναι διαθέσιμος για άλλες δραστηριότητες, που θα επιλέξουν ελεύθερα τα ίδια και οι γονείς τους. Παράλληλα, θα πρέπει μεταξύ άλλων προβλέψεων για να καταστεί ο θεσμός καθολικός, να υπάρξει ειδική μέριμνα για την σίτιση των παιδιών με την παροχή μεσημεριανού γεύματος στο σχολείο με οποιονδήποτε πρόσφορο τρόπο (εγκαταστάσεις ψύξης-θέρμανσης του φαγητού από το σπίτι, προμήθεια φαγητού από catering, παρασκευή γευμάτων στον χώρο του σχολείου και φυσικά πρόβλεψη χώρου εστίασης με τουλάχιστον κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις υγιεινής και ευχάριστου περιβάλλοντος).
Σχετικά με την προαγωγή των μαθητών στην επόμενη τάξη με βαθμό τουλάχιστον 10 σε όλα τα μαθήματα, θεωρώ ότι θα μπορούσε να προβλεφθεί αυτή η απαίτηση, εφόσον ο μέσος όρος του μαθητή είναι κάτω από 12-13. Σε διαφορετική περίπτωση θεωρώ υπερβολή κάποιος να μένει στην ίδια τάξη επειδή π.χ. πήρε 9 στα Θρησκευτικά.
Στο σημείο 6 θα πρέπει να γίνει σαφές ποιες Επιστήμες απαιτούν Πανεπιστημιακή και ποιες Τεχνολογική Εκπαίδευση και να απορροφηθούν τμήματα των ΤΕΙ από τα όμορα Πανεπιστήμια ώστε να μην δημιουργούνται αναίτια προβλήματα στην Εκπαίδευση και μετέπειτα στην αγορά εργασίας. Σε σχέση με τα επαγγελματικά δικαιώματα, δεν είναι δυνατόν αυτά να ορίζονται από τα Ιδρύματα όταν υπάρχουν σχετικοί Επαγγελματικοί Σύλλογοι και Ενώσεις/Επιμελητήρια.
Τέλος στο σημείο 10 συμπερίληψη και των Κέντρων Δια Βίου Μάθησης των Ιδιωτικών Ιδρυμάτων στις ίδιες προβλέψεις με τις Δημόσιες Σχολές και αναγνώρισης των γνώσεων και προσόντων που παρέχουν ως αποδεδειγμένη Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση με απόδοση σχετικών πιστωτικών μονάδων σε όσα επαγγέλματα αυτό απαιτείται.
(1) Τα ολοήμερα σχολεία είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται το 2010 αρχικά σε 1300 σχολεία εκ των 5.500 περίπου και να επεκτείνεται κάθε χρόνο. Πρόβλεψη ήταν ότι έως το 2016 θα είχε επεκταθεί σε όλα. Όμως, αυτό καταργήθηκε προ 3 εβδομάδων με νόμο. Για την εγγραφή μαθητή σε ολοήμερο σχολείο έθεσαν ως όρο να εργάζονται και οι δύο γονείς, ενώ θα έπρεπε αυτός ο όρος να μην υπάρχει. Επιπλέον, έθεσαν ως όρο λειτουργίας του ολοήμερου την εγγραφή τουλάχιστον 14 μαθητών σε κάθε τάξη, κάτι που δυσκολεύει αφάνταστα σε συνδυασμό με τον πρώτο όρο. Πρότασή μας είναι η επέκτασή του σε όλα τα σχολεία. Το ίδιο συνέβη και με την ευέλικτη ζώνη μαθημάτων.
(2) Σχετικά με την προαγωγή των μαθητών, θα πρέπει να προτείνουμε τουλάχιστον 10 ως μέσο όρο και 10 τουλάχιστον σε όλα τα βασικά μαθήματα, όπως μαθηματικά, νέα ελληνικά, φυσική κ.λπ.
(3) Οι επιστήμιες θεραπεύονται στα πανεπιστήμια και στα πολυτεχνεία. Οι εφαρμογές τους θεαραπεύονται στα ΤΕΙ, ενώ τα επαγγέλματα σε Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης.
(4) Επαγγελματικά δικαιώματα απονέμουν τα επιμελητήρια, βάσει κανόνων, που ισχύουν στην ΕΕ και που θα έπρεπε να έχει αποδεχθεί και η χώρα μας.
(5) οι Σχολές Δια Βίου Μάθησης, που προβλέπονται από τον ν. 4009/2011 λειτουργούν στα ΑΕΙ, προκειμένου να οργανώνουν σεμινάρια ενημέρωσης και εκπαίδευσης ήδη επαγγελματικών (μηχανικών, γεοπόνων, γιατρών κ.λπ.), οι οποίοι θα λάβουν πιστοποιητικό παρακολούθησης πληρώνοντας δίδακτρα.
.
Στο τέλος να προστεθούν δύο νέες παράγραφοι:
12. Επίσης, θεωρούμε ότι:
– είναι απαραίτητος ο περιορισμός του Κράτους στο σχεδιασμό του πλαισίου μέσα στο οποίο θα μπορούν να λειτουργούν με ουσιαστική αυτονομία όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο).
– η Παιδεία πρέπει αναπτύσσει το κριτικό πνεύμα των νέων. Για να απαλλάξουμε τα παιδιά μας από την ισοπεδωτική και εξευτελιστική διαδικασία της «παπαγαλλίας» και τη μάστιγα του ενός σχολικού βιβλίου και ενός πανεπιστημιακού συγγράμματος.
– πρέπει να αποδαιμονοποιηθεί η διαδικασία της Μπολόνια και η διαδικασία PISA (Program for International Student Assessment)
– το σχολείο πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες δεξιότητες που θα διευκολύνουν την είσοδο των νέων στον ενεργό οικονομικό βίο (σύμφωνα με τον πίνακα δεξιοτήτων του ΟΟΣΑ).
13. Είναι απαραίτητη η ενίσχυση της έρευνας, η διασύνδεσή της με την παραγωγή και η ενίσχυση της συμμετοχής σε ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα.
Συμφωνώ σε όλα οσα αναφέρονται με μία μόνο ένσταση.
Βρίσκω αντιφατικό το αρθρο 11 και 6.
Ειναι γεγονός πως η χώρα έχει ενα πολύ μεγάλο αριθμό πτυχιούχων ΑΕΙ-ΤΕΙ. Κατανοώ γιατι θα πρέπει να υπάρξει μείωση του αριθμού των εισακτέων στην τριτοβαθμια (Ειναι πολυ σωστό καθώς οι πτυχιούχοι ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι παρα πολλοί σε αριθμο) αλλά ταυτόχρονα με το αρθρο 11 ανοίγουμε το παράθυρο ωστε οποιος δεν μπεί σε ΑΕΙ και πιθανότατα θα πήγαινε σε μια τεχνική σχολή να κατευθυνθεί με το αντίστοιχο κόστος σε ενα ιδιωτικό ΑΕΙ.
Νομίζω οτι είναι μια κερκόπορτα προς την κατάρρευση του Δημόσιυ Πανεπιστημίου. Δυστυχώς οι πολιτική εξουσία οποια και αν είναι αυτή για τα επομενα χρόνια δεν νομίζω οτι είναι ή οτι θα είναι αρκετά ώριμη για να διαχειριστεί κάτι τέτοιο.
Για αυτό θεωρώ αναγκαία την μεταφορα του άρθρου 11 για κάποια αλλη στιγμή στο μελλον.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω μαζί σας. Εάν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις γίνουν μόνο όταν είναι διαχειρίσιμες τότε σε αρκετά θέματα θα παραμείνουμε πίσω, όπως είμαστε δηλαδή. Η επένδυση στην γνώση και στην έρευνα μπορεί να είναι η πλέον αποδοτική στην Ελλάδα και φυσικά είναι και κοινωνικά δίκαιο να δίνεται η δυνατότητα σε παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν να ενταχθούν σε ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο, να μπορούν να το κάνουν σε ένα ιδιωτικό. Δεν θεωρώ ότι μπορούμε να κάνουμε δημοκρατική, προοδευτική, αριστερή πολιτική στην Παιδεία περιορίζοντας τις επιλογές. Εξορθολογίζοντας το τι παρέχει το Δημόσιο ναι, περιορίζοντας εν συνόλω την επιλογή και σπρώχνοντας ακόμη περισσότερους νέους στο εξωτερικό για σπουδές όχι.
Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαβούλευσης η διαφωνία. 🙂
Κε Ρίσβα κατανοώ το σκεπτικό σας.
Νομίζω όμως οτι υπάρχει κίνδυνος και προσωπικά το βρίσκω αρκετά πιθανό να θεωρηθεί απο πολλούς οτι το αρθρο 6 κλείνει την πρόσβαση στην ΔΩΡΕΑΝ τριτοβάθμια εκπαίδευση και σε συνδιασμό με το άρθρο 11 οτι δημιουργεί και το πελατολόγιο για τα ιδιωτικά Πανεπιστημία.
Τα παραπάνω σε συνδιασμό με την οικονομική συγκυρία που βρίσκεται η χώρα πιθανότατα να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο μαρασμό την Τριτοβάθμια εκπαίδευση στην χώρα.
Χαίρομαι που έχουμε ζωντανή συζήτηση κύριε Χριστόπουλε ☺
Καταλαβαίνω ότι σενάρια θα εξυφαίνονται κάθε φορά που μία μεταρρύθμιση θα προτείνεται, αλλά με παράλληλη δέσμη μέτρων, την πλήρη εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου ας πούμε, που θα ενισχύει την Δημόσια και δωρεάν Τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα την κάνει ανταγωνιστική και παραγωγική, ώστε να γίνεται όλο και αποδοτικότερη, ο μαρασμός απομακρύνεται ως πιθανότητα. Πάντως, το ανέφεραν κι άλλοι με πιο σκληρή γλώσσα, η Τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να έχει απεριόριστη πρόσβαση, ελεύθερη ναι, αλλα όχι απεριόριστη. Εξάλλου τι το δωρεάν έχει η εκπαίδευση ενός παιδιού από την Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη; Εάν ο γονιός πληρώσει λιγότερα για ποιοτική εκπαίδευση στο παιδί του, από ενοίκιο, διατροφή και ταξίδια, μήπως είναι κοινωνικά δικαιότερο;
Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλο αριθμό πτυχιούχων.
Βρίσκεται κάτω από τον μέσον όρο των χωρών της ΕΕ28
Δείτε:
http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/File:Tertiary_educational_attainment,_by_country_Fig_9.PNG
Σε όλες τις χώρες της ΕΕ λειτουργούν και μη κρατικές σχολές Μεταλυκειακής Εκπαίδευσης, πλην της δικής μας, λόγω του άρθρου 16. Εδώ λειτουργούν ιδιωτικά νηπιαγωγεία, δημοτικά σχολεία, γυμνάσια, λύκεια, κολλέγια και επαγγελματικές σχολές, πλην πανεπιστημίων. Η χώρα οφείλει να περιορίσει δραστικά τον αριθμό των εισακτέων στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ και να κατευθύνει τα παιδιά σε επαγγελματικές σχολές. Ακόμη και αν δεν επιτρέψεις μη κρατικά πανεπιστήμια εντός της χώρας, θα έχουμε το σημερινή φαινόμενο της φοίτησης 43.000 ελλήνων σε σχολές της αλλοδαπής. Προτιμότερο, λοιπόν, είναι να δίνεις τη δυνατότητα σε αυτούς να φοιτούν στο εσωτερικό, αφού όμως έχεις ενισχύσει τον τομέα της επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Δηλαδη εαν υλοποιηθουν οι παραπανω επισημανσεις και προτασεις, με πολλες απο τις οποιες συμφωνω και θεωρω στη σωστη κατευθυνση, παει, λυθηκε το ζητημα της παιδειας ;;;
Ποτε θα ασχοληθουμε με τα πραγματικα ακανθωδη προβληματα :
1. περιεχομενο / ποιοτητα / στοχοι διδασκαλιας
2. διδακτικη διαδικασια – μεθοδολογια / επαρκεια διδακτικου προσωπικου
3. αξιολογηση διευθυντων σχολειων / σχολικων μοναδων
τα παραπανω ειναι μονον ενδεικτικα, για το ποσο μακρυα απο την πραγματικοτητα βρισκονται ολες οι “διοικητικης” αντιληψης προτασεις.
Το βασικο προβλημα βρισκεται μεσα στην ιδια την εκπαιδευτικη διαδικασια και στους λειτουργους της. Εκτος εαν αυτους δεν τους αγγιζουμε διοτι ειναι πολιτικοι “πελατες”.
Όλα αυρτά που λέτε περί ποιότητας είχαν προβλεφθεί στο νόμο 4009/2011. Γι αυτό λέμε ν;α επανέλθει ςσε πλήρη εφαρμογή αυτός ο νόμος, ενώ ο ίδιος νόμος προέβλεπε την αξιολόγησή του το 2016, ώστε να γίνουν βελτιώσεις.
Οι αλλαγές στην Παιδεία, στην οικονομία και παντού, δεν θα έχουν αποτέλεσμα αν δεν αλλάξει η νοοτροπία των Ελλήνων που θέλουν ντε και καλά τα βλαστάρια τους να γίνουν επιστήμονες γαι λόγους κοινωνικής καταξίωσης (παλαιότερα και οικονομικής ευμάρειας) και περιφρονούν τις τεχνικές και χειρωνακτικές εργασίες. Είναι προφανές ότι έχουμε πάρα πολλούς επιστήμονες (ο θεός να τους κάνει επιστήμονες) που είναι άχρητοι και επιβαρύνουν οικονομικά το κράτος. Επειδή είναι αντίθετο στην ιδεολογία μας να περιορίζουμε τις δυνατότητες σπουδών σε όσους το επιθυμούν θα πρέπει εκτός από τον βαθμό εισαγωγής στα ΑΕΙ, που κατ’εμέ θα έπρεπε να είναι στο 12 τουλάχιστο, να υπάρχει και κλειστός αριθμός εισακτέων, ανάλογα με τις ανάγκες τις οικονομίας και όχι ανάλογα με τις δυνατότητες εκπαίδευσης των ΑΕΙ. Οι υπόλοιποι να σπουδάζουν σε ιδιωτικά ΑΕΙ, ή στα δημόσια πληρώνοντας, αφού θέλουν να κάνουν το κέφι τους. Φυσικά να απομακρυνθούν οι αιώνιοι φοιτητές, το Πανεπιστήμιο να γίνει χώρος σπουδών και όχι άσκησης και προπόνησης στην πολιτική και αυτό σημαίνει αλλαγή στη διοίκηση σύμφωνα με τον νόμο Διαμαντοπούλου. Οι φοιτητές σπουδάζουν και δεν διοικούν. Αυστηρή αξιολόγηση στους καθηγητές. Βαθιά τομή στην εκλογή καθηγητών. Να σταματήσει το αίσχος κυρίως της Ιατρικής με την εκλογή κολλητών. Λιγότεροι φοιτητές, λιγότεροι καθηγητές, καλύτερες αμοιβές.
Εγώ με τη βάση του 10 διαφωνώ. Και ξεκινώ την επιχειρηματολογία μου με ένα ερώτημα: Στα ιδιωτικά θα υπάρχει; Όχι. Εκεί θα μου πεις, πληρώνει “για να κάνει το κέφι του”. Δηλαδή, σε αυτόν που δεν μπορεί να πιάσει το 10 και έχει λεφτά, επιτρέπουμε να σπουδάσει και να έχει αύριο πτυχίο τριτοβάθμιας, ενώ σε κάποιον με τα ίδια ακριβώς προσόντα που δεν έχει λεφτά, δεν του επιτρέπουμε… Και ποια είναι αλήθεια αυτή η βάση του 10; Φέτος τα θέματα είναι δύσκολα, την επόμενη χρονιά πιο εύκολα (ξέρουμε πώς ανεβοκατεβαίνουν οι βάσεις). Δεν είναι άδικο για αυτούς που δίνουν φέτος και είναι στο όριο;
Τέλος θα πω το εξής: Ο αριθμός φοιτητών, τμημάτων και καθηγητών, δεν καθορίζεται από οποιαδήποτε βάση, αλλά από αποφάσεις της πολιτείας, που κάλλιστα μπορεί να αποφασίσει να καταργήσει τμήματα που θεωρεί ότι δεν χρειάζονται. Αν παρόλα αυτά υπάρχει κάποιο τμήμα (ΑΕΙ ή ΤΕΙ) που θεωρείται αναγκαίο και οι ενδιαφερόμενοι να φοιτήσουν σε αυτό είναι λιγότεροι από τις θέσεις, γιατί να τεθεί το όριο του 10 (ενώ αντίστοιχα αν ήταν ιδιωτικό δεν θα υπήρχε);
Φυσικά όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν σωστό επίπεδο σπουδών στην τριτοβάθμια και κατάργηση των προνομίων των αιωνίων φοιτητών. Έτσι αν κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει, θα αναγκάζεται να εγκαταλείψει.
Θα επιτρέπατε δηλαδή να λάβει απολυτήριο λυκείου ένας μαθητής, που έχει και στις τρεις τάξεις 2 στα μαθηματικά, 2 στη φυσική, δύο στα νέα ελληνικά, δύο στη χημεία, αλλά 18 σε τέσσερα δευτερεύοντα μαθήματα;
Ελπίζω η απάντησή σας να είναι ένα ηχηρό ΟΧΙ.
Όλα αυτά που λέτε προβλέπονται στο νόμο 4009/2011. Η αξιολόγηση των μελών ΔΕΠ, η απαγόρευση εκλογής σε θέση ΔΕΠ ατόμου που έλαβε ΔΔ από το ίδιο πανεπιστήμιο, πριν σταδιοδρομήσει τουλάχιστον επί 3 χρόνια σε άλλο ίδρυμα, αλλά ικαι η δυνατότητα αποπομπής ενός φοιτητή αν δεν μπορεί να περάσει ένα μάθημα μετά από 4 εξετάσεις. Εμείς προτείνουμε τη δυνατότητα μετεγγραφής αυτού του φοιτητή σε άλλο γνωστικό αντικείμενο ή σε άλλο ΑΕΙ ή σε επαγγελματική δημόσια σχολή.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΠΡΟΤΥΠΑ&ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ( Αποφαση ΔΣ 2ου ΠΠΓυμνασιου Αθηνων ) ..και είμαστε αρκετοί
ΜΗ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟ ΝΕΟ (Συμβολή στο διάλογο .Για τα Πρότυπα & Πειραματικά )
1. Η διαλυτική παρέμβαση στο εδώ και 4 χρόνια υφιστάμενο πανελλαδικό δίκτυο των ΠΠ Σχολειών συνεχίζεται με άκρως αποπροσανατολιστικό τρόπο. H Πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ & οι ΑΝΕΛ , προβάλλουν διχαστικές και παρελθόντων δεκαετιών αντιλήψεις περί Αριστείας και Προτύπων και Πειραματικών
2. Η παρακαταθήκη του διαχρονικού συνθήματος του 15% εμπεριείχε την παιδεία και συνολικά την εκπαίδευση ως προστιθέμενη αξία για την ανάταση της κοινωνίας, εκπορεύτηκε δε, από ανθρώπους της δουλειάς, της εργασίας και του μόχθου, που επιζήτησαν και επιζητούν να σπάσουν στεγανά παροχών γνώσης & πολιτισμού και καθεστωτικές λογικές και ιδεοληψίες .
1. Η παιδεία είναι η βάση της δημοκρατίας. Δημιουργεί πολίτες που, με τη σειρά τους δημιουργούν συνθήκες αλληλεγγύης, συνεργιών , εξέλιξης της κοινωνίας μέσα από την άμιλλα -που δεν είναι συστατικό ή εφεύρημα των καπιταλιστών ή νεοφιλελεύθερων αστών – αλλά πάγια και αυτονόητη λειτουργία της κοινωνίας που στοχεύει σε μια καλύτερη σχέση γνώσης και κοινωνικών δρώμενων.
2. Τo πανελλαδικό Δίκτυο των ΠΠΣ, μέσα από το πλαίσιο λειτουργίας ν.3966, δημιούργησε ‘’δειλά’’ τις πρώτες δημιουργικές κοινότητες με στόχο τη παραγωγή αποτελέσματος , μετρήσιμο, αξιολογήσιμο και επεκτάσιμο, διοχετεύσιμο προς όλη την δημόσια εκπαίδευση.
2α.Τα σχολεία αυτά διεκδίκησαν το αυτονόητο : το δικαίωμα σε δυνατό περισσότερους ‘’συν διαμορφωτές’’ της γνώσης και της εκπαίδευσης να συμμετέχουν στη διαδικασία δημιουργίας μιας δημόσιας ανταγωνιστικής εκπαίδευσης ,σε ένα ολοένα διευρυμένο ευρωπαϊκό και διεθνών συσχετισμών, περιβάλλον.
2β.Ομοιογενείς ομάδες δημιουργούν συνθήκες προσομοίωσης παραγωγής πολιτισμού και γνώσης. Σχεδιάζουν, αξιολογούν και αξιολογούνται εκ του αποτελέσματος, αυτά που εμπνεύστηκαν και συν -δημιούργησαν μέσα από προγράμματα που εφαρμόζονται στα πλαίσια εναλλακτικών προσεγγίσεων μαθησιακής διαδικασίας και θεωρούν το αυτονόητο: να ‘’εκτεθούν’’ στην αξιολόγηση της εκπαιδευτικής κοινότητας , να αξιολογήσουν μέσα από εναλλακτικές μεθόδους τη πορεία προσέγγισης του νέου προτύπου & πειραματικού σχολείου όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα λίγο πριν το 2020 .
3α. Αυτές οι μικρές ‘’δειλές’’ νησίδες δημιουργίας που αποτελούν το πανελλαδικό Δίκτυο των ΠΠΣ της άμιλλας και διαρκούς βελτιστοποίησης, έχουν σκοπό τη σταδιακή και μακροπρόθεσμη άμβλυνση των ανισοτήτων μεταξύ δημόσιου σχολείου και των υφιστάμενων, προνομιακών σε πρόσβαση σε σύγχρονες μορφές γνώσης κλπ., σχολείων (κάθε είδους σχολειών ιδιαίτερα των ιδιωτικών ) .
Αυτό το Δίκτυο των ΠΠΣ πρέπει να είναι η απάντηση της δημοκρατίας και της δημόσιας παιδείας σε τάσεις ολιγαρχισμού της γνώσης και σε προνόμια κλειστών ελιτίστικων γνωσιακών clubs
4. Με την μέχρι σήμερα διαδρομή τους δημιουργούν(-ησαν) την ιστορική ευκαιρία να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και υποδομές ώστε:
– Να συνδεθούν τα υφιστάμενα ΠΠΣ του πανελλαδικού Δικτύου , με τα υπόλοιπα σχολεία (επικοινωνία συνέργεια, συνεργατισμός, συν – διαμόρφωση, ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών, υιοθέτηση κοινής στάσης των συν-μαθητών απέναντι σε φαινόμενα γνωσιακού ελιτισμού και προνομίων για λίγους, έχοντες και πάσης φύσεως ηγεμόνες !
– να αναπτυχθούν περαιτέρω ( να προστεθεί τουλάχιστο ένα ΠΠΣ ανά Νομό ),ώστε να αναζητήσουμε αυτούς – μαθητές και καθηγητές /δασκάλους- που θα λειτουργήσουν ως ‘’ατμομηχανές’’ στο τραίνο της δημόσιας εκπαίδευσης για ένα ταξίδι σε νέες διαδρομές γνώσης , ανοιχτά στη κοινωνία ώστε να τα στηρίξει και να τα αποδεχτεί.
5. Δίλημμα : Πρότυπα ή Πειραματικά? Απάντηση : Και Πρότυπα Και Πειραματικά .Το δίλημμα είναι επίπλαστο , ασφαλές για αυτούς που βολεύονται με την ‘’ακινησία’’ και τη παγίωση λειτουργιών για αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα! Δεν έχουμε ανάγκη να κοιτάξουμε πίσω και να δημιουργούμε ‘’εσωτερικές’’ ταχύτητες εάν συμφωνούμε και σας καλούμε για αυτό- ότι μέσα από αυτά τα Σχολεία διεκδικούμε να αναπτύξουμε, να λειτουργήσουμε και να στηρίξουμε το brand name που ονομάζεται’’ Δημόσια Ελληνική Εκπαίδευση σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον ‘’
Τονίζουμε ότι στις πειραματικές δράσεις η επιλογή των συνθηκών διεξαγωγής τους σχετίζεται με τις μεθόδους και τους στόχους αυτών που οργανώνουν το πείραμα.
Να γιατί είναι παρωχημένη –και ίσως εκ του πονηρού- η επαναφορά του επίπλαστου διαχωρισμού
Η απάντηση μπορεί και πρέπει να είναι : Ναι, χρειαζόμαστε τον ανταγωνισμό, την άμιλλα, το βέλτιστο που θα πειραματιστεί αλλά και θα υλοποιήσει, που θα προσεγγίσει το νέο αλλά και θα παλέψει να το κατακτήσει , που θα το διοχετεύσει προς την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ‘’ εκ του πονηρού’’ παραπέμπουν σε πολιτικαντικους παραγοντισμούς, σε διατάγματα ρετρό , λογικές ιστορικών ‘’κεκτημένων’’ υπό μορφή μιας γνωσιακής ‘’επετηρίδας’’, που με τη σειρά τους δημιουργούν συνδιαλλαγές/ συναλλαγές μεταξύ των μελών, που διαμορφώνουν συνθήκες και διαδικασίες …πρόσβασης ala carte
Απορρίπτουμε το φαινόμενο του ..τυχαίου ,του τζόγου, της κλήρωσης. Θέλουμε μαθητές πολίτες με γνώση του τι κάνουν, του τι προσπαθούν, τι , που, πως πετυχαίνουν ή αποτυγχάνουν, με γνώση του αποτελέσματος και με καλλιέργεια της αυτογνωσίας. Άλλωστε αυτοί οι μελλοντικοί δημοκρατικοί πολίτες , τωρινοί μαθητές γνωρίζουν πολύ καλύτερα να αξιολογούν και τους εαυτούς τους και τους άλλους.
6.Διεκδικούμε, Ζητάμε
Ενιαίο Αδιαίρετο Δίκτυο πανελλαδικό ΠΠΣχολέιων τόσο σε διαδικασίες δομής λειτουργίας όσο και σε επιλογής μαθητών, με τάση να επεκτείνεται και σε στην υπόλοιπη Ελλάδα -Νομούς καλύπτοντας ανάγκες & επιλογές μαθητών .Επιλογές που όπως έχουν καταδείξει οι αριθμοί των συμμετεχόντων αναδεικνύουν αυτού του τύπου Σχολεία ως επιδιωκόμενη προοπτική βέλτιστης πρακτικών γνώσης.
Ένα Δίκτυο από ανοικτά, συνεργατικά μεταξύ τους και με τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία.
Οι σύγχρονες προκλήσεις θέλουν σύγχρονους τρόπους αντιμετώπισης! και όχι ιδεολογήματα ή συνταγές περασμένων 10ετιών! Όποιος διαχωρισμός που προκύπτει , δημιουργεί ταχύτητες εκπαίδευσης που οξύνουν το πρόβλημα αντι να το επιλύουν .
Άλλωστε για το προοδευτικό και δημοκρατικό κίνημα το νέο γεννιέται πάντα μέσα από το θάνατο του παλαιού (και όχι το αντίστροφο).
Ζητούμε τη διασφάλιση των εκπαιδευτικών μέσα από αδιατάρακτη λειτουργική και οργανική θέση αλλά και τη διαρκή τους ώσμωση με νέες σύγχρονες μεθόδους προσέγγισης διδασκαλίας .Πρότυπες διδασκαλίες που θα μοχλεύουν πρότυπες δημιουργικές γνώσεις και δεξιότητες τις οποίες και θα διαχέουν σε όλη την υπόλοιπη δομή των δημόσιων σχολείων.
Θεωρούμε, εν μέρει ξεπερασμένο το γεγονός της αποκλειστικής άσκησης πειραματικής διδασκαλίας των φοιτητών αποκλειστικά και μόνο σε αυτού του τύπου σχολεία! (Αναρωτιόμαστε: έχει υπάρξει ποτέ ανασχεδιασμός των πάσης φύσεως εκπαιδευτικών ή ‘’καθηγητικών’’ σχολών με βάση ένα ενιαίο εκπαιδευτικό πτυχίο?)
5. Άριστοι/Αριστείες/Ελιτ:
.Εάν κατανοήσουμε ότι η αριστεία, οι άριστοι είναι οι εχθροί των ιδεολογιών της ισοπέδωσης, της αυθεντίας , του ενός συγγράμματος, της μονολιθικής διδασκαλίας, τότε με αυτούς τους συμμετέχοντες :
Η δημοκρατία θα βελτιώνεται , θα βαθαίνει και θα απλώνεται μέσα από νέους δρόμους που οι ίδιοι ως τμήμα του εκπαιδευτικού κινήματος θα ανοίγουν!
Χρειαζόμαστε τη πρωτοπορία της γνώσης, την αξιοκρατία της εκπαίδευσης, την αυτογνωσία των μελλοντικών πολιτών. Δεν χρειαζόμαστε τον ισοπεδωτικό ‘’χαβαλέ’’ ! τις διχαστικές λογικές και παρεμβάσεις , τις ‘’τυχαίες’’ λογικές.
Σχολεία χωρίς άμιλλα χωρίς ανταγωνισμό στη γνώση, εξυπηρετούν μόνο αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις που καθηλώνουν τη κοινωνία στο τέλμα, δημιουργούν ταξικές γνωσιακές διαφορές , παραπέμπουν στο ’’τυχαίο’’ και δημιουργούν την αίσθηση της ‘’καταδιωκόμενης/ ανάδελφης ‘’ελληνικής φυλής ως κυρίαρχη ιδεολογία !
Δεν μπορεί το προοδευτικό μεταρρυθμιστικό δημοκρατικό εκπαιδευτικό κίνημα να μην θέλει ποιοτική συμμετοχική και δημοκρατική εκπαίδευση που θα βελτιώνει τη θέση των παιδιών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων . Δεν μπορεί κάποιοι να επικαλούνται στο όνομα μιας παρωχημένης επαναστατικής αντίληψης μια εκπαιδευτική πολιτική με μόνη βάση την αντίθεση των λαϊκών οικογενειών στην ενσωμάτωση του συστήματος.
Κοινό μας σύνθημα: το «Φτάσε εκεί που δεν μπορείς» που αντιτάσσεται σε κάθε λογής μετριότητα ,σκόπιμη ή μη
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται κυρίως από:
1. Διοικητικό και οικονομικό συγκεντρωτισμό
2. Επικέντρωση στη μετάδοση μεγάλου αριθμού γνώσεων και λιγότερο στην απόκτηση δεξιοτήτων για συνεχή αναζήτησή τους και στην ανάπτυξη κουλτούρας συνεργασίας.
3. Προσανατολισμό της δεύτερης βαθμίδας στις εξετάσεις και την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
4. Κατάτμηση της γνώσης σε «στεγανά» αντικείμενα, που το εύρος και το βάθος εξέτασής τους καθορίζεται από τις ανάγκες ενίσχυσης των διαφόρων ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών ή της ισχύος των πανεπιστημιακών τμημάτων που σχετίζονται με αυτά και όχι από τις ανάγκες των μαθητών και της κοινωνίας
5. Έλλειψη συστήματος αλλά και κουλτούρας, προγραμματισμού, συνεργασίας και αξιολόγησης
Μιλώντας για παιδεία είναι κάτι που αγγίζει το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων και πολύ ευρύτερο από αυτό που λέγεται εκπαιδευτικό σύστημα και εκπαιδευτική πολιτική. Όσον αφορά τα τελευταία, χρήζουν σαρωτικών μεταρρυθμίσεων όπως και όλοι οι τομείς της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής της Ελλάδας. Μεταρρυθμίσεων, που η ελληνική σοσιαλδημοκρατία πρέπει να είναι έτοιμη να αγκαλιάσει και να προτάξει ως όραμα.
Δεν αρκεί να επανέλθουν στη ζωή προηγούμενοι θεσμοί ή νόμοι. Η μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι αυτό που όλοι μέχρι σήμερα φοβούνται να αγγίξουν, ή δεν θέλουν να θίξουν. Πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες, πρακτικές, να χτυπηθούν συμφέροντα μικροπολιτικής, να έρθουν πλέον στο προσκήνιο τα παιδιά και κατ’ επέκταση, το μέλλον της Ελλάδας.
Είναι ανάγκη πια να πάψει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να είναι συγκεντρωτικά διοικούμενο και απόλυτα καθοδηγούμενο στα προγράμματά του. Ο στείρος ακαδημαϊσμός και η –ατελέσφορη όπως αποδεικνύεται επί δεκαετίες- προσπάθεια να συσσωρευτούν γνώσεις στα παιδιά, να δώσουν τη θέση τους στην παιδαγωγική ελευθερία, στην αυτενέργεια εκπαιδευτικών και μαθητών, στα συνεργατικά μοντέλα, στην απόκτηση δεξιοτήτων, τόσο για να μπορούν να μελλοντικοί πολίτες να μαθαίνουν όλη τους τη ζωή, όσο και το κυριότερο να μπορούν να θέτουν στόχους και να συνεργάζονται για να τους επιτύχουν.
Πρέπει να γίνει συνείδηση όλων ότι πρέπει να ενισχυθεί η συνεργασία και να θεσμοθετηθεί ο σχεδιασμός σε εθνικό –περιφερειακό-τοπικό και σε επίπεδο σχολικής μονάδας. Να υπάρξει επιτέλους αποδοχή εκ μέρους της εκπαιδευτικής κοινότητας ενός συστήματος οργάνωσης και αξιολόγησης, που θα ανατροφοδοτεί την εκπαιδευτική διαδικασία διαρκώς.
Ξεκινώντας λοιπόν «από τα κάτω», η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση πρέπει επιτέλους να αποτελέσουν προτεραιότητα και να μεταρρυθμιστούν εκ βάθρων.
• Προτείνεται η οργανική ένταξη του Νηπιαγωγείου στο Δημοτικό Σχολείο, ως διετής προβαθμίδα και η ουσιαστική συνέχεια από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Τα παιδιά να φοιτούν στην προβαθμίδα από 5 έως 7 ετών και στις 6 επόμενες τάξεις του Δημοτικού από 7 έως 13 ετών.
• Τα αναλυτικά προγράμματα να μετατραπούν σε ένα ευρύ και ευέλικτο πλαίσιο, όπου μέσα του οι εκπαιδευτικοί θα διαμορφώνουν τα δικά τους προγράμματα σε επίπεδο περιφέρειας ή και σχολείου ακόμη. Η διδακτέα ύλη να μειωθεί δραστικά και τα αναλυτικά προγράμματα δημοτικού και γυμνασίου να ενοποιηθούν ουσιαστικά, χωρίς επικαλύψεις. Να αφιερώνονται περισσότερες ώρες για διαθεματικές και διερευνητικές εργασίες και για εμπέδωση στο σχολείο. Να μειωθούν δραστικά και ν’ αλλάξουν χαρακτήρα οι κατ’ οίκον εργασίες.
• Τα σχολικά βιβλία να πάψουν πλέον να είναι ενιαία και να εκδίδονται από κεντρικό φορέα. Οι εκδοτικοί οίκοι να εκδίδουν τα δικά τους βιβλία, εντός των πλαισίων του αναλυτικού προγράμματος και το σχολείο να επιλέγει ποια θα προμηθευτεί. Με τον τρόπο αυτό ενεργοποιείται περισσότερο η εκπαιδευτική κοινότητα, διευρύνεται ο κύκλος αυτών που εργάζονται για τη συγγραφή και έκδοση των βιβλίων, αναπτύσσεται ανταγωνισμός που –θεωρητικά τουλάχιστον- βοηθάει στην βελτίωση της ποιότητας, απαγκιστρώνονται τα βιβλία από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Και εκτός των άλλων δημιουργείται μια νέα δυναμική αγορά.
• Οι μεγάλες σχολικές μονάδες και ομάδες μικρών σχολικών μονάδων, να αποτελέσουν αυτόνομους οικονομικά και διοικητικά φορείς –νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου-. Η χρηματοδότηση για την κάλυψη λειτουργικών δαπανών, πληρωμών βοηθητικού προσωπικού, εξόδων για μεταφορά μαθητών κλπ. να δίδεται απευθείας σε αυτούς τους φορείς, οι οποίοι να μπορούν, είτε μόνοι τους είτε συνασπισμένοι σε εκπαιδευτικές κοινότητες, να αναλάβουν αυτές τις δαπάνες.
• Η μισθοδοσία των μονίμων, αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών συνεχίζει να γίνεται κεντρικά, οι μισθοδοτικές τους όμως δαπάνες συνυπολογίζονται στα χρήματα με τα οποία επιχορηγείται έκαστο σχολείο.
• Η πρόσληψη των αναπληρωτών να γίνεται απευθείας από το σχολείο, μέσα από έναν ενιαίο πίνακα που θα συντάσσεται σε επίπεδο Διεύθυνσης Εκπαίδευσης. Να δίνεται η δυνατότητα για βραχυχρόνιες προσλήψεις για κάλυψη κενών που προκύπτουν εκτάκτως (ακόμα και για 1-2 μέρες). Όπως και παραπάνω οι δαπάνες μισθοδοσίας τους να γίνονται κεντρικά, αλλά να συνυπολογίζονται στα χρήματα που συνολικά θα λάβει το σχολείο.
• Να διευρυνθεί, ή για να το πούμε σωστότερα, να θεσμοθετηθεί για πρώτη φορά η διοικητική αυτονομία του σχολείου, στην υλοποίηση προγραμμάτων, στον τρόπο λειτουργίας, σε ζητήματα όπως συνεργασίες κλπ. Σε αυτό να υποστηρίζεται από ειδικούς, οι οποίοι πλαισιώνουν ομάδες σχολείων (Σχολικοί Σύμβουλοι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, παιδίατροι, λογιστές κλπ.).
• Ξένες γλώσσες και πρόσθετα διδακτικά αντικείμενα να αλλάξουν τρόπο προσέγγισης ενταγμένα κατά κύριο λόγο στο ολοήμερο πρόγραμμα, κατ’ επιλογήν. Έτσι δίνεται η δυνατότητα να οργανωθούν σε επίπεδα και σύμφωνα με τις ιδιαίτερες κλίσεις των μαθητών. Βασική επιδίωξη, ειδικά στις ξένες γλώσσες, αλλά και σε τέχνες και αθλητισμό, οι οικογένειες να πάψουν να έχουν την ανάγκη να τ’ αναζητούν εκτός σχολείου.
• Να δημιουργηθούν τοπικά και περιφερειακά ινστιτούτα έρευνας, τεκμηρίωσης και επιμόρφωσης, σε συνεργασία με μαζικούς φορείς, αυτοδιοίκηση και πανεπιστήμια. Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής αποκτά επιτελικό κυρίως ρόλο.
• Η ιδιωτική εκπαίδευση, πρέπει σταδιακά να πάψει να είναι ο τομέας που καλύπτει κενά και αδυναμίες της δημόσιας και να μετατραπεί απλώς σε μια εναλλακτική. Βλέποντας το θέμα έξω από ιδεοληψίες, μπορούμε να δούμε ότι μια αναπτυγμένη ιδιωτική εκπαίδευση, λειτουργεί αναδιανεμητικά, μεταφέροντας πόρους από τους «έχοντες», στο κράτος, μέσω της φορολογίας, των ασφαλιστικών εισφορών, της μείωση της ανεργίας των εκπαιδευτικών κ.ά.
• Οι δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου να αποδεσμευτούν πλήρως από τις εισαγωγικές εξετάσεις με ρόλο τους τη δημιουργία ισχυρών γνωστικών θεμελίων και ευρείας συγκρότησης των μαθητών, ώστε αυτοί που θα ακολουθήσουν ακαδημαϊκή πορεία να έχουν αξιόλογες βάσεις. Η Γ΄ Λυκείου (18-19 ετών)να έχει το χαρακτήρα «προπανεπιστημιακού» έτους, με προγράμματα που θα οργανώνονται από διαπανεπιστημιακό φορέα, που θα έχει και την ευθύνη λειτουργίας. Μετά από τη λήξη της, οι μαθητές, με πανελλήνιες εξετάσεις να εισάγονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η Ειδική Αγωγή, όπως είναι αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, αποτελεί όνειδος και υποβάλλει τις οικογένειες που την έχουν ανάγκη, σε έναν «Γολγοθά». Πρέπει να μιλήσουμε με αποφασιστικότητα για ενίσχυσή της, πάνω σε τρεις άξονες:
o Ενσωμάτωση, με ενίσχυση του σχολείου με ειδικό επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό
o Ενίσχυση της επαγγελματικής κατάρτισης, σε συνεργασία με φορείς και επιχειρήσεις
o Διαρκή, δια βίου ανοιχτή φροντίδα και ενίσχυση των ατόμων που το έχουν ανάγκη και των οικογενειών τους.
• Τέλος η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση, πρέπει ενισχυμένη να δίνει ουσιαστική διέξοδο, με την παροχή προσόντων στους μαθητές που δεν επιθυμούν μια ακαδημαϊκή πορεία. Ο τίτλος της πρέπει να είναι ισότιμος με τον τίτλο του γενικού λυκείου (που θα αποκτάται στην β΄ λυκείου) και πέραν της ποιοτικής διδασκαλίας, σε αναβαθμισμένα εργαστήρια, να αναπτύσσεται η ενεργή διασύνδεση με την αγορά, τόσο για την οργάνωση των προγραμμάτων, ώστε να ικανοποιούνται οι εκάστοτε ανάγκες τις οικονομίας και οι σπουδές που παρέχονται να προσφέρουν πολλές δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης, όσο και για την οργάνωση και υλοποίηση προγραμμάτων μαθητείας σε επιχειρήσεις.
Συμπερασματικά, ο χώρος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ενιαίος, μέσα από ένα συνεκτικό πρόγραμμα που θα δομείται γύρω από τον άξονα της παροχής στη νέα γενιά των εφοδίων για να ανταποκριθεί σε ολοένα και πιο πολύπλοκο και διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
H τράπεζα θεμάτων είναι απαράδεκτη και έγινε για να απορροφηθούν σχετικά κονδύλια. Η διαδικασία κατάθεσης των θεμάτων απ΄τον οποιονδήποτε δε συμβάλλει στην Παιδεία. Προκαλεί άγχος στους μαθητές οι οποίοι αναγκάζονται να κάνουν όλο και περισσότερα θέματα. Επίσης οι εξετάσεις δεν είναι πανάκεια για την προαγωγή ενός μαθητή…Θα επανέλθω με αναλυτικότερες και εμπεριστατωμένες προτάσεις, οπως τη διδασκαλία με πιστοποίηση των ξένων γλωσσών, την αλλαγή του ωραρίου εκπαίδευσης, την κατάργηση του καθεστώτος εκπαιδευτικοί-ταχυδρόμοι να δουλεύουν σε 4, 5 και 6 σχολεία κ.ά.
Η Τράπεζα Θεμάτων έγινε με στόχο την υποχρεωτική κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης από τους καθηγητές. Κάθε χρόνο είχαμε εισακτέους στο Πολυτεχνείο Κρήτης (και φυσικά σε όλα τα ΑΕΙ) οι οποίοι δεν γνώριζαν βασικές γνώσεις σε μαθηματικά ικαι φυσική (φαντάζομαι το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα μαθήματα), αφού είχαμε σωρεία απεργιών, καταλήψεων, αποχών των καθηγητών λόγω συνελεύσεων κ.λπ. Με την Τράπεζα Θεμάτων υποχρεούντο οι καθηγητές να περιορίσουν την φιλοσοφία της ήσσονος προσπάθειας και να καλύψουν την διδακτέα ύλη.
Θέση:
«Η πλειονότητα των απολυομένων από τα Λύκεια να ακολουθεί την Τεχνική Εκπαίδευση και μόνον ένα ποσοστό περίπου 35-40% να εισέρχεται στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ».
Σχόλιο:
Η Ελλάδα καταλαμβάνει μόλις την 19 θέση στην ΕΕ των 28 ως προς το ποσοστό αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (Eurostat 2013).
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ (2012) τα υψηλότερα επίπεδα της εκπαίδευσης διασφαλίζουν καλύτερες προοπτικές απασχόλησης σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Το μέσο ποσοστό απασχόλησης για τα άτομα με μια τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν 88,0% για τους άνδρες και 81% οι γυναίκες) ενώ το μέσο ποσοστό απασχόλησης για τα άτομα με δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν 65,3% για τους άνδρες και 46,9% για τις γυναίκες σε όλες τις χώρες ΕΕ. Η ζήτηση για πιο μορφωμένους εργαζόμενους εξακολουθεί να υπερβαίνει την προσφορά.
Πάνω από τα δύο τρίτα της αύξησης του ΑΕΠ στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία προήλθαν από την αύξηση του εισοδήματος των ατόμων με τριτοβάθμια μόρφωση. Ακόμη και εν μέσω της ύφεσης από το 2009, το εισόδημα των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αυξήθηκε στην πλειονότητα των χωρών της ΕΕ. Αντίθετα, τα άτομα με δεξιότητες μέσης μόρφωσης βίωσαν τις πιο αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης.
Σύμφωνα με το Educartion at a Glance 2012 and 2014 of OECD, η Ελλάδα είναι πρώτη σε Γενική Εκπαίδευση και προτελευταία (τελευταία η Ισπανία) σε Τεχνική Εκπαίδευση. ¨Οταν δε αναφέρονται σε Τριτοβάθμια Εκπαίδευση εννοούν την Μεταλυκειακή Εκπαίδευση. Επιπλέον, η είσοδος στα ΑΕΙ του 80% των απολυομένων από τα Λύκεια έχει ως αποτέλεσμα να αποφοιτά ένα 20% στα Πανεπιστήμια και 10% από τα ΤΕΙ. Οι υπόλοιποι εγκαταλείπουν τις σπουδές επειδή (1) δεν είναι ικανοί να παρακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές και (2) δεν προβλέπεται η μετεγγραφή από Πανεπιστήμιο σε ΤΕΙ ή σε Επαγγελματική Σχολή.