Καθώς οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία έχουν την πρώτη συνδιάσκεψη τους το ερχόμενο Σάββατο,ο  Economist σε τελευταίο τεύχος του αφιέρωσε εκτεταμένη ανάλυση των  προοπτικών της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με ένα μάλλον θλιβερό συμπέρασμα. Η σοσιαλδημοκρατία, γράφει, οδηγείται στην «πασοκοποίηση» (pasokification) με την κατάρρευση της εκλογικής της δύναμης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.. Είναι όμως πράγματι τόσο ζοφερή η προοπτική για την Ευρωπαική  σοσιαλδημοκρατία στο ρεύμα της οποίας εντάσσονται  και οι ελληνικές προσπάθειες για την ανασυγκρότησή της;  Γιατί εάν είναι , τότε «οι προσπάθειές μας είναι μάλλον σαν των Τρώων». Αδιέξοδες και ίσως καταδικασμένες. Νομίζω όμως ότι δεν είναι. Πρώτα απ’όλα και παρά την αναμφισβήτητη συρρίκνωση που έχει υποστεί η εκλογική τους δύναμη, τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται στην εξουσία σε μια σημαντική ομάδα κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) όπως στη Γαλλία, Ιταλία, αλλά και σε κυβερνητικό συνασπισμό κομμάτων σε χώρες όπως Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Πορτογαλία, Αυστρία και ίσως σύντομα και στην Ισπανία. Δεν είναι και τόσο ευκαταφρόνητη κυβερνητική παρουσία, αν και βεβαίως δεν συγκρίνεται με την κατάσταση που επικρατούσε στις αρχές του τρέχοντα αιώνα. . Ακόμη  τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αν και έχουν υποστεί σημαντικές απώλειες, καταγράφουν αποτελέσματα  στις ευρωεκλογές (2014) που τους επιτρέπουν να έχουν τη δεύτερη σε δύναμη θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) με 191 έδρες (Ομάδα S+D) και να κατέχουν  σήμερα την προεδρία του οργάνου αυτού.

Από την άλλη μεριά,  τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι λίγο-πολύ θύματα της επιτυχίας τους με την έννοια ότι οι βασικοί στόχοι που είχαν θέσει για υλοποίηση στη μεταπολεμική Ευρώπη (κυρίως κοινωνικό κράτος) έχουν γίνει κτήμα ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων (όπως των Χριστιανοδημοκρατών) ή έχουν υλοποιηθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη σημερινή Ευρώπη και με την οριακή ίσως εξαίρεση του Ην. Βασιλείου δεν υπάρχει σημαντική αμιγώς νεο-φιλελεύθερη κομματική δύναμη με την έννοια και περιεχόμενο που τη γνώρισε  στη δεκαετία του 1980 στο πρόσωπο της Μ. Θάτσερ (και του Ρ. Ρήγκαν στις ΗΠΑ). Σήμερα ακόμη και οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις υιοθετούν στόχους σοσιαλιστικού περιεχομένου  σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική.

Ωστόσο δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση προσαρμογής στα νέα κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα του  εάν θέλουν να ξανακερδίσουν την πολιτική πρωτοκαθεδρία. Βεβαίως η καταπολέμηση των νέων ανισοτήτων (οικονομία 1%) αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο δράσης, αλλά η ατζέντα θα πρέπει να διευρυνθεί (ασφάλεια πολιτών, μετανάστευση, νέες τεχνολογίες, περιβάλλον, κ.λπ.) και οι στρατηγικές δράσης να αλλάξουν. Και αυτό δεν είναι  ανέφικτο αλλά δεν είναι και εύκολο….

—

Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών