Όπου και να πηγαίνω, ο Δρομέας θα μ’ ακολουθεί. Γιατί είναι το αγαπημένο μου έργο. Μέσα στη πόλη, αλλά και μέσα στη ψυχή μου. Γιατί είμαι ψυχαναγκαστική και δε μπορώ να σταματήσω να τρέχω. Πρέπει να κάνω συνεχώς πράγματα. Δε μπορώ να αράξω με το εσπρεσάκι μου και το τσιγαράκι μου, να απολαύσω τη Δύναμη του Τώρα…Άντε, μόνο το καλοκαίρι μπρούμυτα σε καμμιά ξαπλώστρα, να μου καίει ο ήλιος τους γλουτιαίους. Και μετά, χοπ, όρθια. “Ποιό είναι το νόημα της ζωής?” Τούτων λεχθέντων, θυμίζω σε εαυτό και αλλήλους, ότι και η πατρίδα μας δεν είναι και αυτή παρά μία δρομεύς. […]