Η ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου παράγει περισσότερη ιστορία από αυτή που μπορεί να αντέξει και να διαχειρισθεί. Βρίθει ιστορικών αντιπαλοτήτων και συγκρούσεων, ενώ η γεωστρατηγική αστάθεια, η γεωπολιτική ρευστότητα, οι διεθνείς ενεργειακοί ανταγωνισμοί, τα αδύναμα πολιτικά κράτη και τα απολυταρχικά καθεστώτα, δημιουργούν ένα διαρκώς ευμετάβλητο και συγκρουσιακό πεδίο, που αναπαράγει διαρκώς ένοπλες συγκρούσεις και πολέμους. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την χρόνια αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, την άνοδο του θρησκευτικού φανατισμού και της ριζοσπαστικοποίησης, την εμφάνιση του ΙSIS και των υπολοίπων τρομοκρατικών οργανώσεων καθώς και τα απόνερα της αραβικής άνοιξης αλλά και τη γενικευμένη […]

Από το όραμα του Μονέ στην εποχή των “πολυ-κρίσεων” Τα τελευταία 60 χρόνια, η ιστορία της πορείας προς την ένωση της Ευρώπης χαρακτηρίζεται από διαδοχικές κρίσεις. Ο Ζαν Μονέ, ο εμπνευστής και πατέρας της ιδέας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης είχε πει ότι η Ευρώπη θα οικοδομηθεί μέσα από το σύνολο των λύσεων που θα προωθηθούν για την αντιμετώπιση των εκάστοτε κρίσεων. Παλιότερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προλάβαινε τις κρίσεις πριν αυτές ξεσπάσουν και τις επέλυε προτείνοντας λύσεις συμβατές με τις Συνθήκες και το κοινοτικό κεκτημένο. Και η έξοδος από την εκάστοτε κρίση γινόταν με το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση […]

Από τις ανοικτές συζητήσεις  δημοσιογράφων με πολιτικούς αρχηγούς στο Forum των Δελφών, είχε ενδιαφέρον μεταξύ των άλλων, ένας διάλογος του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη με το Σταύρο Θεοδωράκη. Ρωτάει ο δημοσιογράφος τον επικεφαλής του Ποταμιού: «Σας έχει προβληματίσει το γεγονός ότι όλα τα ανανεωτικά και εκσυγχρονιστικά κόμματα αποτυγχάνουν, από το ΚΚΕεσ παλιότερα μέχρι το Ποτάμι σήμερα; Μήπως οι εκσυγχρονιστές έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ενισχυθούν, αν συνυπάρχουν μαζί με άλλους, σε μεγαλύτερους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως έκανε ο Κώστας Σημίτης;» Η απάντηση βέβαια του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν η αναμενόμενη υπεράσπιση της αυτόνομης πορείας του Ποταμιού, λέγοντας: «Πιστεύω ότι οι εκσυγχρονιστές της χώρας θα […]

Καθώς την Τετάρτη 15 Μαρτίου ανοίγει ο πλέον αβέβαιος εκλογικός κύκλος στην Ευρώπη, με την εκλογική αναμέτρηση στην Ολλανδία (για να ακολουθήσουν αυτές στη Γαλλία και στη Γερμανία και ενδεχομένως στην Ιταλία) το ερώτημα που ανακύπτει είναι: «πού πάει πολιτικά η Γηραιά Ήπειρος;». Ένα είναι βέβαιο, η ραγδαία μετάλλαξη της ευρωπαϊκής πολιτικής σφαίρας. Και αυτή ουσιαστικά είναι η αφετηριακή αιτία για την υπαρξιακή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρωπαϊκού χώρου γενικότερα. Ποιες είναι όμως οι βαθύτερες δομικές τάσεις που χαρακτηρίζουν τη μετάλλαξη αυτή; Μπορούν, κατά την άποψή μου, να συνοψισθούν σε πέντε κύριες ενότητες. (1) Κατακερματισμός (fragmenta-tion) του πολιτικού […]

  Πολύς λόγος για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων τις τελευταίες μέρες, αλλά περί τίνος πρόκειται; Με τη φράση «Ευρώπη δύο ή πολλαπλών ταχυτήτων» ή «ευέλικτης ολοκλήρωσης» (flexible integration) ή «διαφοροποιημένης ολοκλήρωσης» (differentiated integration) ή «μεταβλητής γεωμετρίας» (variable geometry) υπονοείται ένα καθεστώς στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) όπου κάποιες χώρες-μέλη προχωρούν ταχύτερα και βαθύτερα στην ενοποίηση, ενώ κάποιες άλλες παραμένουν πίσω ή εντελώς εκτός. Ωστόσο η Ευρώπη των «δύο ή πολλαπλών ταχυτήτων» δεν είναι εντελώς καινούργια. Χρονολογείται ουσιαστικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ενώ το 1994 οι Σόιμπλε και Λαμέρς στο γνωστό κοινό κείμενό τους ζήτησαν τη θεσμοποίησή της. […]

Η Ελλάδα συνεχίζει να βιώνει μια συνεχώς επιδεινούμενη κρίση, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα στην οικονομία, στο βιοτικό επίπεδο, στην κοινωνική συνοχή, στη διεθνή παρουσία και ισχύ της χώρας. Το μέγεθος των προβλημάτων αποτυπώνεται στη μεγάλη μείωση του ΑΕΠ, τα πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας, τα αδιέξοδα στα συστήματα κοινωνικής προστασίας, την υπερχρέωση όχι μόνο του κράτους, αλλά και των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, με το ιδιωτικό χρέος να προσεγγίζει το ύψος του δημόσιου, κατά το ήμισυ δε να αποτελείται από μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Η όξυνση του φαινομένου της φυγής στο εξωτερικό επιχειρήσεων, κεφαλαίων, αλλά και πολύτιμων ανθρώπινων πόρων, ιδιαίτερα της νέας […]

Κατηγορία: Καινοτομία και Περιβάλλον. Σύμφωνα με τον ορισμό της καινοτομίας του ΟΟΣΑ, ως καινοτομία λογίζεται η μετατροπή μιας ιδέας σε εμπορεύσιμο προϊόν ή υπηρεσία. Επομένως, η καινοτομία είναι ένα κατεξοχήν επιχειρηματικό εργαλείο, που στοχεύει στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων και στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, μέσω της τεχνολογικής βελτιστοποίησης των παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών της επιχείρησης. Αποτελεί επίσης, προνομιακό πεδίο συνεργασιών των επιχειρήσεων με τα ερευνητικά ιδρύματα (Πανεπιστήμια ή Ερευνητικά Κέντρα) μιας χώρας για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και την εμπορική αξιοποίηση τους. Τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα; Αν αναλύσει κάποιος τα στατιστικά του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Έρευνας και Καινοτομίας «ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ 2020» […]

Η χώρα έχει ανάγκη σήμερα, περισσότερο από χθες, από μια ισχυρή δημοκρατική προοδευτική παράταξη, παράγοντα πολιτικής σταθερότητας και καταλύτη εθνικής συνεννόησης. Την  έξοδο από την κρίση δεν μπορεί να την εξασφαλίσει ούτε ο συντηρητισμός της ΝΔ, ούτε ο λαϊκισμός και κρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο κοινωνικής και οικονομικής ανόρθωσης και μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία φιλοευρωπαϊκών-μεταρρυθμιστικών δυνάμεων στη Βουλή και στην κοινωνία για να το υλοποιήσει. Το αίτημα της ανασυγκρότησης της προοδευτικής παράταξης συντελείται με τη συνεχή διεύρυνση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε όλα τα επίπεδα, με την προσχώρηση στελεχών και με την αυξανόμενη συμμετοχή προοδευτικών πολιτών (γεγονός που καταγράφεται […]

Θα μπορέσει τελικά η Ελλάδα να σταθεί, να (παρα)μείνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ); Το εφιαλτικό ερώτημα ξαναπροβάλλει αμείλικτο. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι φθάνουν στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της Ελλάδας στην ΕΕ είναι εντελώς αβέβαιο ή ακόμη και προδιαγεγραμμένο: η χώρα θα αναγκασθεί αργά ή γρήγορα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και εάν βεβαίως συμβεί αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει και την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά. Διαφορετικά δεν γίνεται. Το συμπέρασμα ότι, αντίθετα με τις άλλες χώρες που μπήκαν και βγήκαν από πρόγραμμα/μνημόνιο (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος), η Ελλάδα συνιστά μια «ξεχωριστή, ειδική περίπτωση» εμπεδώνεται όλο και περισσότερο. […]