Άρθρο της Ίρις Ζαχμανίδη, Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας των Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία & Αναπληρώτρια Γραμματέας Τομέα Πολιτισμού ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Πριν ξεσπάσει η πανδημία, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, οραματιζόμουν τον πλανήτη μας να περνά σε καθεστώς τοπικοποίησης για να σώσει τον εαυτό του από την καταστροφή. Και επέχαιρα γιατί αυτός ο περιορισμός των μετακινήσεων θα προωθούσε τη σύσφιξη των σχέσεων στις τοπικές κοινωνίες, θα προωθούσε την πολιτικότητα τους, την ποιότητα ζωής τους, την ευτυχία τους.
Μετά τη στέρηση που επέβαλε η πανδημία στις μετακινήσεις, ήρθε η ουρανομήκης αύξηση των τιμών στην ενέργεια λόγω του πολέμου, όμως τα αεροπορικά ταξίδια ουδόλως επηρεάστηκαν, αυξήθηκαν ξέφρενα κι αυτά. Και βέβαια οι στόχοι ανάσχεσης της αύξησης της θερμοκρασίας από τους διεθνείς οργανισμούς παραπέμφθηκαν στις καλένδες καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία καλά κρατεί. Και έτσι πρακτικά το παράπλευρο όφελος της αύξησης της κοινωνικής συνοχής αναστέλλεται κι αυτό.
Τι κάνουμε λοιπόν για να ενισχύσουμε αυτή τη συγκολλητική ουσία που πιστεύουμε ότι φέρνει την ευτυχία στις τοπικές κοινωνίες?
Μετατρέπουμε τα πολιτικά κόμματα τοπικά σε clubs! Σε στέκια. Σε δίκτυα.
Πού θα βρούμε τα λεφτά?
Ο εκάστοτε Δήμος οφείλει να παρέχει μόνιμη στέγη σε όλες τις δημοτικές παρατάξεις. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν να αξιοποιηθεί αυτός ο χώρος σα τόπος συνεύρεσης των ομοϊδεατών στο επίπεδο διεύθυνσης του Δήμου. Και από κει να ξετυλιχθεί το νήμα. Αφού γίνει βίωμα η αξία του συναθροίζεσθε με αντικείμενο τη συμμετοχή στα κοινά–με καφέ και εδέσματα εννοείται–το μοντέλο να μεταφερθεί στο στέκι της τοπικής κομματικής οργάνωσης που θα λειτουργεί εν είδει καφέ ανοιχτού στους φίλους. Μέσω των συνδρομών των μελών και με ΑΦΜ ΠΑΣΟΚ.
Κάθε Μουσείο στον κόσμο που σήμερα σέβεται τον εαυτό του, έχει πωλητήριο και καφέ. Αγοράζεις την εμπειρία του θεάματος, και τη συζητάς με το νου και τις αισθήσεις σου μετά, με διεγερτικό καφέ και καταπραυντικές λιχουδιές. Έτσι και στη λέσχη του ΠΑΣΟΚ, στα πρότυπα των Λεσχών Φιλίας, πρώην ΚΑΠΗ: Αναπτύσσεις δίκτυα πολιτών, στα οποία αναφέρεται και το καταστατικό μας, όχι μόνο ψηφιακά εν είδει σόσιαλ μήντια αλλά και στη φυσική τους μορφή, όπου το σώμα παίζει ισότιμο ρόλο με το πνεύμα. Η χημεία δεν αναπτύσσεται ψηφιακά, είναι θέμα γλώσσας σώματος καταρχάς, πιστεύω.
Θα μου πείτε, λες ΚΑΠΗ, μήπως αυτές οι λέσχες θα απευθύνονται κατά βάση σε συνταξιούχους, σε αυτούς που έχουν χρόνο να χάσουν? ‘Οχι – οι εν λόγω μπορούν να αφιερωθούν με περισσότερη ζέση στα οργανωτικά. Και πέραν των καθημερινών και τρεχόντων, θα είναι υποχρεωμένοι να οργανώνουν π.χ. μια φορά το μήνα, την τελευταία Πέμπτη φερ’ ειπείν, παρουσιάσεις/ενημερώσεις/επιμορφώσεις από τομεάρχες πολιτικής και άλλους εκπροσώπους οργάνων του κόμματος, που εκ των πραγμάτων θα είναι νέοι καθώς πέρασε πια στο DNA του νέου ΠΑΣΟΚ η έννοια της ανανέωσης. Το “ανθεκτικό” ΠΑΣΟΚ επέζησε χάρη στη “συνέχεια και την τομή” που επέβαλε η προσωπικότητα του Νίκου Ανδρουλάκη με την προώθηση των νέων–στα όρια των ηλικιακών διακρίσεων θα έλεγα. Και αξιοποιώντας τους πρεσβύτερους στη δεύτερη γραμμή. Σοφόν το σαφές.
Και γιατί θα έρχονται στις εκδηλώσεις αυτές οι νέοι? Γιατί θα τους αφορούν. Θα αφορούν τις δουλειές τους, τις οικογένειες τους, τις γειτονιές τους. Το well-being τους. Την ευτυχία, την αυτοπραγμάτωση, την αξιοπρέπεια στη δουλειά. Η αξιοπρέπεια είναι γαλήνη, εσωτερική ηρεμία, δημιουργία.
Οι εκδηλώσεις αυτές θα είναι κάτι σα μαθήματα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης: πώς να είσαι γονιός, τέκνο, πολίτης, δημιουργός στην εργασία σου. Κάτι σα μαθήματα σοσιαλδημοκρατίας, κοινωνικής και ψυχικής υγείας.
Οι σκέψεις αυτές, ίσως η φαντασίωση αυτή, μου προέκυψε μετά την πολλών εβδομάδων εμπειρία μου από τη λειτουργία του προεκλογικού περιπτέρου του ΠΑΣΟΚ στο Χαλάνδρι. Στην Κεντρική Πλατεία. Μιλάμε για το πέρασμα.
Εκεί λοιπόν στηνόταν κάθε απόγευμα μια μικρή εκκλησία του Δήμου, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, με καφέδες και ξηρούς καρπούς, μέσος όρος ηλικίας βέβαια προχωρημένος, με μερικές όμως έντονες νεανικές παρουσίες. Και περνούσε κόσμος, και χαιρετούσε, και καθόταν, και έφευγε. Τι θα γίνει με το νέο ΠΑΣΟΚ ήταν στα χείλη όλων. Πάμε καλά, πάμε σωστά. Ατμόσφαιρα γιορτής. Που σε μερικούς που ξέρω έλλειψε όταν τελειώσαμε με τις δεύτερες εκλογές και το περίπτερο έκλεισε.
Togetherness, εγγύτητα είναι το σύνθημα. Η εγγύτητα της φυσικής παρουσίας. Που απειλείται φοβερά και τρομερά από τις νέες τεχνολογίες. Ας απολαύσουμε λοιπόν την εγγύτητα της τοπικότητας πριν μας καταπιεί η τεχνητή νοημοσύνη. Ή όχι.