Ολοκληρώθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου 22 Απριλίου οι υβριδικές εργασίες της 5^ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του πολιτικού φορέα «Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία» με μαζική συμμετοχή συμμετεχόντων πολιτών(μελών) και φίλων. Η Συνδιάσκεψη ανέδειξε ομόφωνα τη νέα Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή, ανανεωμένη κατά 20%, με γραμματέα του πολιτικού φορέα τον Μιχάλη Χάλαρη, μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής και ενέκρινε την πολιτική απόφαση προσκαλώντας παράλληλα τους Έλληνες πολίτες για την ενεργή στήριξή του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής στις επερχόμενες εκλογές ώστε η ψήφος μας να μετατραπεί σε δύναμη για την αλλαγή του σημερινού συγκεντρωτικού και αναποτελεσματικού μοντέλου διακυβέρνησης και την μετάβαση σε ένα νέο συνεργατικό, συναινετικό, προγραμματικό μοντέλο διακυβέρνησης με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.

Ακολουθούν τα μέλη της νέας Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής και η πολιτική  απόφαση  της 5ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης:

Η πολιτικής απόφαση  της 5ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης:

Πολιτική Απόφαση

της 5ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης των

«ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ για τη ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

1. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΙΚΟΝΑ

Ο κόσμος που ζούμε βρίσκεται σε μια έντονα μεταβατική φάση. Οι ιλιγγιώδεις αλλαγές στην τεχνολογία συνεπιφέρουν βαθιές μεταβολές στην παραγωγή, την κατανάλωση, το εμπόριο, τις μαζικές μεταφορές και μετακινήσεις, ενώ ταυτόχρονα οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής επιβάλλουν ανατροπές στις μεθόδους παραγωγής και χρήσης ενέργειας, αλλά και στην καθημερινή ζωή. Οι αλλαγές στην εργασία είναι δραματικές και το μέλλον της αβέβαιο. Η τεχνητή νοημοσύνη και οι αυτοματισμοί θα περιορίσουν συνολικά τις ανάγκες για ανθρώπινη εργασία και θα αναδιατάξουν τις ειδικότητες που χρειάζεται η παραγωγική διαδικασία, όχι μόνο αυξάνοντας την ανεργία αλλά και ενισχύοντας το φαινόμενο των εργαζόμενων φτωχών και το νέο “πρεκαριάτο”.

Ο διεθνής καταμερισμός εργασίας ανατρέπεται, αποσταθεροποιώντας τις οικονομικές και γεωπολιτικές ισορροπίες σε έναν πολυκεντρικό κόσμο.

Η κατάσταση αυτή κινδυνεύει να υπερβεί την σημερινή ελεγχόμενη ανισορροπία των (δυτικών κυρίως) κοινωνιών των δύο τρίτων (2/3 ευημερία και 1/3 φτώχεια) και να οδηγήσει σε μία γενικευμένη μείωση των εισοδημάτων με αντίστοιχο δραστικό περιορισμό της αγοραστικής δύναμης και της ζήτησης, που θα υποσκάψει το καταναλωτικό μοντέλο επί του οποίου βασίζεται η οικονομική ανάπτυξη τους τελευταίους αιώνες. Παράλληλα, το χάσμα στον υλικό πλούτο μεταξύ αναπτυγμένων και των, κυρίως μη βιομηχανοποιημένων, υπανάπτυκτων χωρών παραμένει και συχνά διευρύνεται, γεγονός που τροφοδοτεί την πολιτική αστάθεια στις τελευταίες και προκαλεί περιφερειακές ή/και εμφύλιες συγκρούσεις, γεννώντας ισχυρά κύματα προσφύγων αλλά και οικονομικών μεταναστών προς τις ανεπτυγμένες χώρες.

Η Ρωσία διχασμένη ανάμεσα, από τη μία πλευρά, στον πολιτισμικό της μεγαλοϊδεατισμό, την μακρόχρονη παράδοση αυταρχικής διακυβέρνησης και την ισχυρή στρατιωτική και περιφερειακή της παρουσία και, από την άλλη πλευρά, στην τεχνολογική της καθυστέρηση, την παραγωγική της αδυναμία, τις συρρικνωμένες πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες και την μορφωτική και κοινωνική της στασιμότητα, μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε παράγοντα διεθνούς αστάθειας. Αντίστοιχα προβλήματα δημιουργεί σε περιφερειακό επίπεδο η ‘ερντογανική’ Τουρκία, διολισθαίνοντας ομοίως σε επικίνδυνα αναθεωρητικά μονοπάτια.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, υπό τη διοίκηση Μπάιντεν, παρά τα θετικά βήματα που αυτή επιχείρησε -και με την επίδραση της σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας του κόμματος υπό τον γερουσιαστή Σάντερς- σε θέματα εσωτερικής πολιτικής, στην εξωτερική τους πολιτική επιστρέφουν στην παράδοση του Δημοκρατικού Κόμματος για αυξημένο διεθνή παρεμβατισμό, προσανατολισμένο όμως, κυρίως στην υπηρέτηση μιας αγχώδους στρατηγικής διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, και λιγότερο στην καθολική υπηρέτηση και προάσπιση εκείνων των πολιτικών αξιών και κοινωνικών και οικονομικών ελευθεριών, που κατέστησαν αυτή την ηγεμονία παγκόσμια πραγματικότητα πριν 25 χρόνια, δημιουργώντας έτσι, μείζονες παγκόσμιες εντάσεις, διακινδυνεύοντας επί παραδείγματι ένα γενικευμένο μέτωπο με την Κίνα, που θα έχει απρόβλεπτες παγκόσμιες συνέπειες, και ασκώντας πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση να τις ακολουθήσει στην πολιτική αυτή.

Ευρύτερα, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Δύσης -στην οποία ανήκουμε, ιστορικά, πολιτισμικά και γεωπολιτικά- είναι πλέον γεγονός. Δεν προέρχεται μόνο από τη Ρωσία ή την Κίνα, αλλά από το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου Νότου, όπου κατοικεί η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Γης, όπου βρίσκονται επίσης οι νέες, ισχυρές, αναδυόμενες οικονομίες, όπως η Ινδία και η Βραζιλία. Ο παγκόσμιος Νότος, επιδιώκοντας τη χειραφέτησή του, αμφισβητεί το σύστημα κανόνων που καθιέρωσε ο μεγάλος νικητής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο σε επίπεδο γεωπολιτικής αλλά και σε οικονομικό επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι, η Κίνα συνάπτει νέες συμμαχίες και κινείται δυναμικά στη Μέση Ανατολή, επιτυγχάνοντας την εξομάλυνση των σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας (γεγονός καθοριστικής σημασίας για την ευρύτερη περιοχή), ούτε ότι, πολλές άλλες χώρες επιδιώκουν να ενταχθούν οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), όπως η Ινδονησία, το Μεξικό, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και η γειτονική Τουρκία, ούτε το γεγονός ότι ήδη αναπτύσσονται πρώιμες κινήσεις για την αμφισβήτηση του παγκόσμιου συστήματος δολαρίων.

Ίσως το χειρότερο από όλα είναι ότι η συγκυρία αυτή βρίσκει τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια εσωτερική διαίρεση τέτοιας σοβαρότητας που μπορεί να είναι δύσκολο να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη περίοδο εκτός από εκείνη που προηγήθηκε του Εμφυλίου Πολέμου! Το ερώτημα ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ μετά τις εκλογές που θα γίνουν σε 19 μήνες, στις αρχές Νοεμβρίου 2024, δεν είναι καθόλου διαδικαστικό ούτε για την Ευρώπη ούτε για τον υπόλοιπο κόσμο. Επιπλέον, όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας συσπειρώσει την Ευρώπη για το ουκρανικό και το ρωσικό ζήτημα, επιδιώκουν τώρα να επιβάλλουν στη Γηραιά Ήπειρο σχέσεις σαφούς ανταγωνισμού με τον μεγάλο τους αντίπαλο, την Κίνα, με την οποία αρκετοί ειδικοί πιστεύουν ότι ο πόλεμος μπορεί να διαφανεί σύντομα.

Τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο από την οριστική κατάρρευση των σχέσεων μεταξύ των τριών μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων, όταν δύο από αυτές αποτελούν τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο και η τρίτη είναι η μεγαλύτερη «αποθήκη» πρώτων υλών;

Ο ρόλος της Ευρώπης είναι σημαντικός, αλλά μόνο ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αντιλαμβάνεται την ανάγκη για την «στρατηγική αυτονομία» της Ηπείρου, και προσπαθεί να εκτονώσει την κατάσταση διπλωματικά, εκτός αμερικανικής επιρροής. Για την προσπάθεια αυτή, με τελευταίο αλλά σημαντικό παράδειγμα την επίσκεψη στο Πεκίνο και τις επανειλημμένες συναντήσεις με τον Σι Τζινπίνγκ, προκειμένου να καταλήξει σε κοινή δήλωση υποστήριξης στις ειρηνευτικές προσπάθειες στην Ουκρανία, αντιμετωπίζει ήδη έντονη κριτική από μέρους των διεθνών ΜΜΕ που υποστηρίζει πλήρως τη «σκληρή στάση» κατά της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας. Ένας κούκος σπάνια αρκεί για να φέρει την άνοιξη.

Όμως οι βαθύτερες συνέπειες έχουν ήδη αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποίησε πρόσφατα για τον κίνδυνο μιας χαμένης δεκαετίας σε διεθνές επίπεδο, που συνοδεύεται από αυξανόμενα επίπεδα φτώχειας, χρεοκοπίες, κοινωνικές αναταραχές και σημαντικούς κινδύνους στον τομέα της κλιματικής αλλαγής. Στο ίδιο μοτίβο και σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έκανε τις χειρότερες προβλέψεις των τελευταίων τριάντα ετών!

2. Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Η μέχρι στιγμής ενωσιακή πορεία εξακολουθεί να βραδυπορεί και να μην ανταποκρίνεται επαρκώς στο όραμα και την ανάγκη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αντί για την προώθηση κοινών και δημοκρατικά νομιμοποιημένων ευρωπαϊκών δομών, που θα παράγουν ενιαίες και καθολικές ευρωπαϊκές πολιτικές, κυριαρχεί σχεδόν παντού ένα πνεύμα γενικευμένου “διακυβερνητισμού”, που βλέπει την Ευρώπη ως ένα απλό πλαίσιο προώθησης επιμέρους κρατικών συμφερόντων και όχι ως μια δυνητική Ομοσπονδιακή Πολιτεία. Την κύρια ευθύνη για αυτό φέρει η γερμανική πολιτική των τελευταίων είκοσι ετών, η οποία, παρά την πρόοδο που σημειώθηκε μετά την διεθνή οικονομική κρίση του 2008, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως ένα πλαίσιο εμπορικού δούναι και λαβείν. Κύρια μέριμνα της Γερμανίας παραμένει η μεγιστοποίηση των πλεονασμάτων της από τις ενδο-ευρωπαϊκές εμπορικές συναλλαγές, ελαχιστοποιώντας το πνεύμα δι-εθνικής αλληλεγγύης, που μόνο αυτό, μπορεί να αποτελέσει τη βάση της πολιτικής ενότητας.

Η κυριαρχία αυτής της “διακυβερνητικής” προσέγγισης ενισχύει, από την μια, την αναποτελεσματικότητα των αναπτυξιακών και κοινωνικών πολιτικών της Ένωσης και της δυνατότητας της Ε.Ε. να παρεμβαίνει ουσιαστικά στα παγκόσμια ζητήματα, και από την άλλη, ενισχύει, σε όλες σχεδόν τις χώρες, την επικράτηση στο ευρύ κοινό συντηρητικών αντιλήψεων γύρω από την πολιτική ενοποίηση. Ταυτόχρονα, μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας, που προκαλούν αυτές οι αδυναμίες και οι διαρκείς διαπραγματευτικοί διακρατικοί συμβιβασμοί, διοχετεύεται προς τον εθνοκεντρισμό και τον ευρωσκεπτικισμό.

Θέματα όπως, ο στενότερος χρηματοπιστωτικός συντονισμός και έλεγχος, η φορολογική ενοποίηση, το κορυφαίο ζήτημα της αύξησης του ενωσιακού προϋπολογισμού -που σήμερα κυμαίνεται γύρω στο 1% του πανευρωπαϊκού ΑΕΠ με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασκηθούν ουσιαστικές ενωσιακές πολιτικές- αλλά και κάποια τολμηρά θεσμικά βήματα όπως, ο περιορισμός του βέτο, η εγκαθίδρυση ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων και ο θεσμός του Κοινού Υποψηφίου για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Spitzenkandidat), η διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού διοικητικού χώρου, κ.λπ., είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προωθηθεί η ευρωπαϊκή ιδέα και η πράξη της ενωσιακής ολοκλήρωσης στην κατεύθυνση της ομοσπονδιακής Ευρώπης. Ας μην ξεχνάμε πως σε έναν πολυκεντρικό κόσμο πληθυσμιακών, οικονομικών και στρατιωτικών γιγάντων θα είναι εξαιρετικά δύσκολο μεμονωμένες μικρές χώρες να επιβιώσουν, να αναπτυχθούν και να ευημερήσουν.

3. Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η σοσιαλδημοκρατία, ως ο κύριος φορέας των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή μεταρρυθμίσεων που μειώνουν τις ανισότητες και τις κοινωνικές αδικίες, διευρύνουν την δημοκρατία και την συμμετοχή και προωθούν τη συλλογική ευημερία και την ισόρροπη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, υπήρξε ιστορικά ο κύριος φορέας βελτίωσης της ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών στις περισσότερες κοινωνίες.

Οι σοσιαλδημοκρατικές ιδέες, που κυριάρχησαν σε όλες σχεδόν τις αναπτυγμένες χώρες τη μεταπολεμική περίοδο, έχασαν την πρωτοκαθεδρία τη δεκαετία του ‘80 όταν, βασισμένες πάντα στις κεϋνσιανές προτάσεις, απέτυχαν να επεξεργαστούν νέες πολιτικές κατάλληλες για την αντιμετώπιση του στασιμοπληθωρισμού, που προκάλεσαν οι πετρελαϊκές κρίσεις, και παραχώρησαν έδαφος στις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Κυρίως, όμως απώλεσαν τον ηγεμονικό τους ρόλο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 όταν, μετά την υποχώρηση του νεοφιλελεύθερου κύματος και την εκ νέου ανάληψη της εξουσίας στις ανεπτυγμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, απέτυχαν να προτείνουν ένα νέο όραμα, εναλλακτικές πολιτικές και ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, υιοθετώντας μεν διαφοροποιήσεις των νεοφιλελεύθερων “μεταρρυθμίσεων”, χωρίς όμως να εμμένουν στην ανάδειξη της βασικής διάκρισης μεταξύ των δύο αναπτυξιακών επιλογών.

Σήμερα, η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται μπροστά σε τεράστιες πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες. Οφείλει:

• Να προωθήσει και να στηρίξει πολιτικές για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής ηπείρου συνολικά και ισόρροπα, στο πλαίσιο ενίσχυσης της εντός της ΕΕ παραγωγής κρίσιμων, για την αυτάρκεια και την στρατηγική της αυτονομία, προϊόντων και αλυσίδων αξίας, δημιουργώντας παράλληλα ευνοϊκότερο περιβάλλον για την ανάπτυξη της κοινωνικής & καινοτόμου επιχειρηματικότητας.
• Να διατυπώσει πολιτικές για την έξοδο από τις αλλεπάλληλες κρίσεις με επίκεντρο την αναμόρφωση των σχέσεων κράτους / αγορών / κοινωνίας, ώστε να περιορίζονται οι βλαβερές συνέπειες της ασύδοτης οικονομίας της αγοράς και να επιτυγχάνεται η κοινωνική σταθερότητα. Οι νέες σχέσεις μεταξύ πολιτικής δημοκρατίας, οικονομίας της αγοράς και κοινωνικής δημοκρατίας, κυρίως, πρέπει να αφορούν:
  • τη μετατροπή του κρατικού σε κοινωνικό, για την εξυπηρέτηση του γενικού δημοσίου συμφέροντος,
  • την υπαγωγή τόσο του κρατικού όσο και του ιδιωτικού (μέσω της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης) σε μια πολιτική που υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,
  • τη τόνωση του πλουραλιστικού χαρακτήρα των σύγχρονων δημοκρατιών μας, κυρίως μέσω, της πολλαπλής ενθάρρυνσης της αυτόνομης θεσμικής οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών – ως ισχυρής ενδιάμεσης βαθμίδας μεταξύ του κράτους και της κοινωνίας των ιδιωτικών συμφερόντων και ως προνομιακού πεδίου των δικαιωμάτων, των κινημάτων και των κοινωνικών αντιστάσεων – και
  • την καθιέρωση νέων, δίκαιων και αναδιανεμητικών θεσμών, κατοχυρώνοντας ένα ουσιαστικό ρόλο για την κοινωνική οικονομία, για την αντιμετώπιση των σύγχρονων έντονων και διευρυμένων ανισοτήτων.
• Να επεξεργαστεί προτάσεις για την δημιουργία και διαχείριση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος, βασισμένου στους αυτοματισμούς και τη τεχνητή νοημοσύνη, που θα εγγυάται την ανάπτυξη με αειφορία, θα αντιμετωπίζει δημιουργικά και δίκαια την αναπόφευκτη μείωση της ανθρώπινης απασχόλησης και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου, και θα παράγει νέες θέσεις εργασίας σε κλασικούς παραγωγικούς τομείς και την κοινωνική επιχειρηματικότητα.
• Να αναμορφώσει την έννοια της «επιτυχημένης επιχειρηματικότητας», που πλέον, δεν θα πρέπει να βασίζεται στο κυνήγι της παραγωγικότητας μέσα από την υπέρμετρη συσσώρευση κεφαλαίου, τις οικονομίες κλίμακας, την υπερβολική μεγέθυνση των επιχειρήσεων και την απομύζηση των οικοσυστημάτων, αλλά που θα στηρίζεται στην διασφάλιση, πέραν των οικονομικών, και σημαντικών περιβαλλοντικών και κοινωνικών στόχων, μέσα από την ενθάρρυνση της παραγωγής φρέσκων ιδεών και καινοτομίας από τις νεοφυείς επιχειρήσεις, την εξισορρόπηση της προσωπικής και της επαγγελματικής ζωής, και την διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς και δίκαιου εισοδήματος σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα μέσα από την διάχυση του επιχειρείν σε μικρο-μεσαία κλίμακα, την πράσινη και κυκλική οικονομία και την κοινωνική επιχειρηματικότητα.
• Να επεξεργαστεί μια νέα προσέγγιση στην έννοια της «αναδιανομής» του παραγόμενου πλούτου, που θα βασίζεται στην κοινωνική διανομή ενός πλεονάσματος παραγωγικότητας το οποίο δεν προκύπτει πλέον μόνο από την ανθρώπινη εργασία αλλά και από τη «φορολόγηση των ρομπότ». Αυτό δεν είναι μόνο κοινωνικά απαραίτητο αλλά και οικονομικά αναγκαίο, προκειμένου να διατηρηθεί ένα επαρκές επίπεδο συνολικής ζήτησης.
• Να ενισχύσει την οικονομία της φροντίδας, που έχει να κάνει με την ενίσχυση των συστημάτων υγείας- πρόνοιας και την προστασία του περιβάλλοντος, σε σχέση με τη βιόσφαιρα και το κλίμα, αξίες που προφανώς είναι στον αντίποδα της οικονομίας της αγοράς και του υπερκαταναλωτισμού, καθώς και της οικονομίας υπερ-εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων.
• Να δώσει δημιουργική διέξοδο στην κοινωνική δυσαρέσκεια, που παράγεται μαζικά λόγω της εργασιακής ανασφάλειας, της συρρίκνωσης της καταναλωτικής δύναμης ευρέων τμημάτων του πληθυσμού και της συρρίκνωσης -έως εξαφάνισης- της λαϊκής αποταμίευσης, που ελλείψει πειστικής προοδευτικής εναλλακτικής, στρέφεται προς τις λαϊκίστικες αντιλήψεις κυρίως της ριζοσπαστικής δεξιάς.
• Να αναπτύξει πολιτικές διασφάλισης και καθησυχασμού, τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, έναντι των μεσαίων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων, που αντιλαμβάνονται ότι απειλούνται από τις τεχνολογικές εξελίξεις και ταυτόχρονα βιώνουν ως απειλή τις πολιτισμικές αλλαγές και την πληθυσμιακή κινητικότητα, που έχει επιφέρει η παγκοσμιοποίηση.

Για όλα τούτα απαιτείται ένας διαφορετικός τρόπος οικονομικής σκέψης, που θα πηγαίνει πέρα από την απλή προσέλκυση των μεγάλων ξένων επενδύσεων, εντάσσοντας τες σε μια πολύπλευρη αναπτυξιακή δυναμική, όπου θα συμβάλλουν στην ενεργοποίηση τοπικών επενδυτικών πρωτοβουλιών χωρίς να “καταναλώνουν” τους φυσικούς πόρους και το τοπικό χωρικό κεφάλαιο. Επιβάλλεται, παράλληλα, να υπάρξει ένας κοινός προβληματισμός για όλες τις προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις για να οικοδομήσουμε ένα κοινό εναλλακτικό σχέδιο μιας ήπιας, βιώσιμης και κοινωνικά περιεκτικής και δίκαιης ανάπτυξης για ολόκληρη την Ευρώπη. Σχέδιο, που αποκτά όμως ιδιαίτερη βαρύτητα για την Ελλάδα, η οποία αναπτύσσεται ραγδαία σαν τόπος προσέλκυσης επισκεπτών και “παραθεριστικών επενδυτών”.

4. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διέψευσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τις μεγάλες ελπίδες που είχε δημιουργήσει σε ευρέα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι υποσχέσεις για οικονομικό και διοικητικό εκσυγχρονισμό αποδείχθηκαν φρούδες. Το όραμα της αξιοκρατίας και η κριτική για τους κομματικούς “μετακλητούς του ΣΥΡΙΖΑ” εξέπεσε σε μαζικές τοποθετήσεις ημετέρων με εικονικά προσόντα. Η υπόσχεση της λιτής διακυβέρνησης μετατράπηκε σε διπλασιασμό των μετακλητών και σε πάρτι απευθείας αναθέσεων. Το βαρύγδουπο “επιτελικό κράτος” εκφυλίστηκε σε μια πολιτικά ολισθηρή άγονη προσπάθεια: έναν επικίνδυνο συγκεντρωτικό πολιτικό έλεγχο των πάντων από το Μαξίμου, που ενίσχυσε την αδιαφάνεια και την μη θεσμική λειτουργία κυβερνητικών οργάνων και δομών της δημόσιας διοίκησης, και ταυτόχρονα, οδήγησε σε κραυγαλέα διοικητική αναποτελεσματικότητα και πελατειακή διαχείριση της σχέσης Κυβέρνησης και αποκεντρωμένων και αυτοδιοικητικών θεσμών.

Η κεντροδεξιά, η μετριοπαθής και φιλελεύθερη συντηρητική παράταξη, που δίνει έμφαση στην προάσπιση των πολιτικών ελευθεριών και στην οικονομία της αγοράς, ρυθμισμένη όμως ώστε να εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, δεν είναι ασφαλώς ένας πολιτικός χώρος με τον οποίο οι σοσιαλδημοκράτες δεν θα μπορούσαν να έχουν κάποιες συγκλίσεις σε συγκεκριμένες πολιτικές. Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση, απέδειξε ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει την ανάπτυξη, με δικαιοσύνη, ασφάλεια και σεβασμό στο περιβάλλον, με στόχο την αντιμετώπιση των κοινωνικών και χωρικών ανισοτήτων. Είναι δέσμια ιδεολογικών εμμονών περί παντοδυναμίας της αγοράς, αλλά και συγκροτημένων (καθεστωτικών) κοινωνικών συμφερόντων και ισχυρών επιχειρηματιών. Αρνείται εμπράκτως το κοινωνικό κράτος υποσκάπτοντας τον ρόλο του ως το δημόσιο αγαθό, αντικαθιστώντας το με μια βροχή δαπανηρών και ταυτόχρονα αναποτελεσματικών προσωρινών επιδομάτων. Παράλληλα η επενδυτική έκρηξη για την οποία επαίρεται, αφορά  κυρίως τον κτηματομεσιτικό και ψευδεπίγραφα τον τουριστικό κλάδο, χωρίς να εντάσσεται λειτουργικά σε ένα σχέδιο περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης, που θα συνέβαλε σε μια ουσιαστική και πολύπλευρη οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη.

Ταυτόχρονα, έχοντας συμμαχήσει με την “νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά” διολισθαίνει σε συμβολικές πολιτικές τάξης και ασφάλειας για τους “νοικοκυραίους”, όπως η αστυνομία στα πανεπιστήμια, αλλά και επιδομάτων στους ένστολους, χωρίς να αντιμετωπίζει επί της ουσίας την «ήπια» εγκληματικότητα και σοβαρές μορφές παραβατικότητας, όπως η περιβαλλοντική, αλλά και επιτρέποντας την επέκταση, την αποθράσυνση και την ατιμωρησία του οργανωμένου εγκλήματος. Τέλος, καταφεύγει σε αντιδημοκρατικές, θεσμικά επικίνδυνες και αυταρχικές πρακτικές ελέγχου του κράτους και του πολιτικού συστήματος.

Η σημερινή κυβέρνηση είναι ιδεολογικός, πολιτικός και κοινωνικός μας αντίπαλος και δεν υπάρχει κανένα σημείο σύγκλισης μαζί της χωρίς την πραγματική ευρωπαϊκή και εκσυγχρονιστική μετεξέλιξη της. Για την αντιμετώπιση αυτής της Νέας Δημοκρατίας και του στείρου διπολισμού, απαιτείται η ανασυγκρότηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης της χώρας. Μιας παράταξης, που με σαφή σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία και προοδευτικά χαρακτηριστικά, θα συγκροτήσει μια νέα κεντροαριστερή πολιτική και κοινωνική συμμαχία. Μια συμμαχία που θα υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον και τις μεγάλες εθνικές προτεραιότητες, διασφαλίζοντας την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και την συμμετοχή, αποδοχή και ευημερία του λαού, χωρίς λαϊκισμούς και διχαστικές ακρότητες.

5. ΤΟ ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία υπήρξαν ιδρυτική συνιστώσα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και όλων των σχημάτων μετεξέλιξης της στο σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. Τα στελέχη τους μετέχουν ενεργά στις λειτουργίες του κόμματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και καλούν για τη στήριξή του στις επερχόμενες εκλογές. Ήδη, αναδεικνύεται ότι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. αποτελεί, και από προγραμματικής σκοπιάς αλλά και από πλευράς τρόπου άσκησης πολιτικής, δηλαδή ως πολιτική ηθική, αισθητική και επικοινωνία, κάτι διαφορετικό στην ελληνική πολιτική ζωή.

Ως ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. οφείλουμε να ρίξουμε το κέντρο βάρους, περαιτέρω, στις επεξεργασίες εναλλακτικών πολιτικών και όχι στις συζητήσεις περί συγκυβέρνησης στις οποίες επιδιώκουν διαρκώς να παρασύρουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. οι δύο μονομάχοι και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Ειδικότερα:

• Οφείλουμε να προωθήσουμε και να στηρίξουμε πολιτικές για την στιβαρή και τολμηρή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Θα πρέπει να ξεπεράσουμε το υπάρχον παραγωγικό μοντέλο και να τολμήσουμε να κατευθυνθούμε προς άξονες υψηλής προστιθέμενης αξίας και τεχνολογίας, ώστε να διασφαλίσουμε την μεγέθυνση του παραγόμενου πλούτου. Ζούμε σε μια εποχή που η μεταποίηση αλλάζει χάρη και στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση και στην οποία η παραγωγή δεν φέρει ως προαπαιτούμενο την ύπαρξη μιας βαριάς βιομηχανικής παράδοσης. Η συγκρότηση ενός νέου αναπτυξιακού παραδείγματος για την χώρα, που θα δίνει έμφαση στην τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, δεν μπορεί παρά να αξιοποιήσει τα θετικά στοιχεία της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας σε κατεύθυνση διοικητικής, κοινωνικής και οικονομικής αποκέντρωσης, ενισχύοντάς τα και εντάσσοντας τα στο σύγχρονο πλαίσιο διεθνούς ανταγωνισμού. Η Ελλάδα πρέπει να κοιτάξει με τόλμη προς τη ρομποτική, τη τεχνολογία του διαστήματος και προς άλλες νέες τεχνολογίες, ενώ πρέπει να επιδιώξει σημαίνοντα ρόλο στις διεθνείς αλυσίδες αξίας. Χρειάζεται φιλοδοξία και στρατηγική βούληση προς αυτή τη κατεύθυνση, ώστε να μπορούμε να στηρίζουμε και να διασφαλίζουμε διαρκώς τις πολιτικές αναδιανομής που προωθούμε.
• Ταυτόχρονα, -ειδικά μετά τα γεγονότα των τελευταίων ετών- επιβάλλεται να προτείνουμε νέες ριζοσπαστικές θέσεις για την επαναθέσμιση της Δημοκρατίας στη χώρα μας με στόχο την αναδιοργάνωση των δημοκρατικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος και της διοίκησης. Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις μας πρέπει να οδηγούν στην διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας μεταξύ των διακεκριμένων εξουσιών, αλλά και στο εσωτερικό κάθε εξουσίας ξεχωριστά, τη ριζική μεταρρύθμιση του κράτους, με την διαμόρφωση του “κράτους- στρατηγείου”, όπου το κεντρικό κράτος μόνο σχεδιάζει και εποπτεύει τις εθνικές πολιτικές, ενώ το σύνολο των εκτελεστικών αρμοδιοτήτων περνά στους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης και στις αποκεντρωμένες δομές.
• Κεντρική προτεραιότητα μας, επίσης παραμένει, η διασφάλιση της λειτουργίας του κράτους δικαίου υπέρ των ανθρώπινων αναγκών, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Κράτος δικαίου το οποίο προστατεύει και σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, και προωθεί νέες πολιτικές υπέρ της κοινωνίας, των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, σέβεται την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών και εφαρμόζει αποτελεσματικά το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν σε αυτό, συμβάλλοντας στην απρόσκοπτη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών.
• Η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία, τέλος, θα πρέπει να ξανακερδίσει τη νεολαία και να αποτελέσει τον προνομιακό εκφραστή των ομάδων εκείνων που δεν ευνοούνται από τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων: τους επισφαλώς εργαζόμενους -τους “εργαζόμενους φτωχούς”, το “πρεκαριάτο”- τα οικονομικά απειλούμενα και πολιτισμικά ανασφαλή μεσαία στρώματα, αλλά και τη νέα δυναμική επιχειρηματικότητα, ιδίως τις μικρομεσαίες και νεοφυείς επιχειρήσεις, όπως και τον τρίτο τομέα της οικονομίας, την κοινωνική και αλληλέγγυα επιχειρηματικότητα.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η εκλογική ενίσχυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. στις εκλογές της 21^ης Μαΐου, πρέπει να έχει σαν τελικό στόχο την αποκατάσταση της ενότητας της κεντροαριστεράς. Μια τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα σε σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο. Η περίοδος κοινών μετώπων σοσιαλιστών–κομμουνιστών έχει παρέλθει. Η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι στην ουσία της κυβερνώσα αριστερά. Είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας. Το ότι στη χώρα μας μετατράπηκε σε κυβερνών κόμμα είναι ένα ιστορικό ατύχημα, που σε συνδυασμό με την ανίερη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.-καραμανλικής δεξιάς, που συνεχίζεται, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως “δεξιόστροφη αριστερά”. Από αυτό το γεγονός προκύπτει η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στα σημερινά πολιτικά διλήμματα αλλά και η αδυναμία του να συγκροτηθεί ως ένα κανονικό κόμμα της μεταρρυθμιστικής και δημοκρατικής αριστεράς, αποκόπτοντας κάθε δεσμό με αντικαπιταλιστικές γραφικότητες και αριστερούς λαϊκισμούς.

Η εικόνα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. ως μιας εναλλακτικής πολιτικής δύναμης πρέπει να υπηρετηθεί περαιτέρω με εκτεταμένη προγραμματική δουλειά και με συστηματική ανάδειξη νέων και επίκαιρων θεμάτων πολιτικής, που θα επιτρέψουν στο κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας να διαμορφώνει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης και όχι απλώς να αντιδρά στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επίκαιρα και οξυμένα ζητήματα όπως το στεγαστικό και η κοινωνική κατοικία, οι ενεργειακές κοινότητες κ.α., που πρώτο ανέδειξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. θα πρέπει να εμπλουτίζονται και να διευρύνονται συνεχώς, μέσα από την συστηματική και δυναμική δουλειά δεκάδων ομάδων νέων εμπειρογνωμόνων, και μέσα από δίκτυα παραγωγής πολιτικής, που θα συνδέουν τα κεντρικά όργανα με τους τομείς και τη βάση του κόμματος, θα παράγουν καινοτόμες ιδέες και προτάσεις και θα ανοίγουν νέα πεδία πολιτικής σε εθνικό, σε περιφερειακό και σε τοπικό επίπεδο. Χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά για να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της σύγχρονης προοδευτικότητας και να πείσουμε το ευρύ κοινό για την αναγκαιότητα προοδευτικών πολιτικών. Που ασφαλώς καμία σχέση δεν έχουν με τον αντικαπιταλιστικό λαϊκισμό που ενδημεί σε ορισμένους κύκλους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε με τον μακιαβελισμό και τον αριβισμό που χαρακτηρίζουν την μέχρι τώρα πολιτική των συμμαχιών του.

Ωστόσο, αυτός ο επαναπροσδιορισμός και η αντιπαράθεση πρέπει να γίνουν εστιασμένα με όρους πολιτικούς και ιδεολογικούς, δηλαδή με κριτική σε πολιτικές και ιδέες, και όχι με συλλήβδην και κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των ίδιων των εννοιών και των αξιών της προοδευτικότητας και της αριστεράς, όπως επιχειρεί μια μερίδα του λεγόμενου “ακραίου κέντρου”. Αν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε μεταξύ 2009 και 2015 έναν διχαστικό λόγο και στην συνέχεια λειτούργησε διασπαστικά για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ, δεν σημαίνει ότι πρέπει να βρει σήμερα μιμητές που θα αναπαράγουν τη δυναμική της διάσπασης προς όφελος της συντηρητικής παράταξης.

Ευθύνη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. είναι να συγκλίνουν και να συσπειρωθούν γύρω από ένα κοινό Σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα όλες οι δυνάμεις που πιστεύουν στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, κοινωνικής προστασίας, ισόρροπης ανάπτυξης, ρυθμισμένης οικονομίας της αγοράς, ευρωπαϊκής προοπτικής, δημοκρατικής συμμετοχής, περιφερειακής και παγκόσμιας ειρήνης.

6. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Με το παραπάνω σκεπτικό, οι Κινήσεις Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία, με βάση τις συζητήσεις και τις επεξεργασίες της πέμπτης Συνδιάσκεψης τους συνεχίζουν αταλάντευτα την προσπάθειά τους για την ανασυγκρότηση της μεγάλης κυβερνώσας προοδευτικής παράταξης.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίζουν να εργάζονται στο πλαίσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ., αλλά και να παίρνουν κάθε δυνατή πρωτοβουλία στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, που θα βοηθήσει τη συσπείρωση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς γύρω από το πρόγραμμα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που έχει ανάγκη η χώρα μας αλλά και, ευρύτερα, η Ενωμένη Ευρώπη και ο κόσμος.

Η σύγχρονη κεντροαριστερά θα πρέπει να ανανεώσει τις ιστορικές αξίες της σοσιαλδημοκρατίας εντάσσοντάς τες σε ένα σύγχρονο πολιτικό πλαίσιο απέναντι στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα. Για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, ισόρροπης, ήπιας, και βιώσιμης ανάπτυξης, ουσιαστικής και συμμετοχικής δημοκρατίας με σεβασμό στη διαφορετικότητα και μέριμνα για την ευημερία όλων αλλά και για την διασφάλιση της ειρήνης σε περιφερειακό και σε παγκόσμιο επίπεδο.