Ζούμε στον αστερισμό των ερωτημάτων. Καθώς παντού αβεβαιότης και ανασφάλεια. Τι κόσμος μας περιμένει όταν τελειώσει το κακό της πανδημίας??? πλανάται στο μυαλό και τις καρδιές μας σήμερα. Και αίφνης, εμφανίζεται ο Πισσαρίδης. Με την τελική μορφή της κατά παραγγελία Μητσοτάκη ομώνυμης Έκθεσης για την εξίσωση του ελληνικού ΑΕΠ με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε ορίζοντα δεκαετίας. Και σπείρει την ενότητα.

Έκπληκτη (με) παρακολουθώ και συμμετέχω σε κεντροαριστερή διαδικτυακή συζήτηση (των αγαπημένων ΚΠΣ*) για το πόσο σοσιαλδημοκρατική είναι η Έκθεση Πισσαρίδη–με της οποίας την τεχνική άμβλυνσης των ανισοτήτων συμφωνώ, δεν συμφωνώ όμως με το ύφος της. Το καθηλωμένο στον ανταγωνισμό, τη διαρκή αξιολόγηση ορατών τε πάντων και αοράτων, την εξώθηση στην αριστεία, και όχι σε μια ποιότητα ζωής. Σε μια δικαιοσύνη, σε μια πνευματικότητα, όπως ταιριάζει στους Έλληνες.

Και μετά, μερικές μέρες μετά, παρακολουθώ μια άλλη συζήτηση διαδικτυακή πάνω στο ίδιο θέμα, από εκπροσώπους της Πρώτη Φορά Αριστεράς, που εξέρχονται πλέον ώριμοι από την εμπειρία της Kυβερνώσας και αναζητούν κεντροαριστερές λύσεις που θα τους επαναφέρουν στην εξουσία: θεωρούν πλέον τις ανισότητες όχι ως ηθικό πρόβλημα αλλά οικονομικό. Ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη πλούτου. Επιστρατεύοντας και τον Ρικάρντο. Προφανώς διότι τον 18ο αιώνα ο Ρικάρντο πρέσβευε ότι η πολιτική οικονομία έχει να λύσει το πρόβλημα της διανομής του παραγόμενου πλούτου μεταξύ των αφεντικών της γης, των κατόχων κεφαλαίου και των εργαζομένων.

Και αναρωτιέμαι, σύντροφοι, τι γίνεται? Ο Πισσαρίδης μας ενώνει? Υπάρχει σημείο σύγκλισης Αριστεράς και Δεξιάς στο Κέντρο? Η Κυβέρνηση λέει πάντως σνομπάροντας ότι δεν θα την πάρει και κατά γράμμα αυτή την Έκθεση, θα δει τι θα κρατήσει απ’ αυτήν.

Σύντροφοι της Δεξιάς και της Αριστεράς, οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Τι το σοσιαλδημοκρατικότερο, τι το ηθικότερο από αυτό. Ας το εκμεταλλευτούμε. Κωδικός Πισσαρίδης.

* Η Ίρις Ζαχμανίδη είναι μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας των “Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία”