Η Κάμαλα έκανε την περασμένη Παρασκευή στη Βόρεια Καρολίνα τις πρώτες προεκλογικές δηλώσεις της οικονομικού χαρακτήρα. Στόχοι της η καταπολέμηση της ακρίβειας στα τρόφιμα που δημιουργούν οι ίδιοι οι μεγαλοκαρχαρίες της αγοράς, και η δημιουργία κοινωνικής κατοικίας. Κάτι μου θυμίζει αυτό, ή κάνω λάθος?
Η μεσαία τάξη είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας, αυτό όλοι το ξέρουμε. Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι. Σε αδρές γραμμές. Μια τετραμελής οικογένεια με συνολικά έσοδα το μήνα 1000 Ευρώ, ζει στα όρια της φτώχειας μεν αλλά παραμένει στη τροχιά της μεσαίας τάξης. Μετά, στις διάφορες κατηγοριοποιήσεις, έρχονται οι ευπαθείς ομάδες. Δηλ. οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι άστεγοι, οι τοξικομανείς, οι μετανάστες, τα τρανς άτομα. Αυτοί είναι σήμερα οι φτωχοί. Και χρήζουν ειδικής υποστήριξης και κινήτρων.
Είναι η μεσότητα μετριότητα? Είναι αντι-ηρωική, αντι-σέξυ, σε παντοτινή ραστώνη και αδράνεια κατάσταση ?
Όχι. Γιατί, όπως μια άποψη για την πολιτικότητα του Κέντρου λέει ότι στο Κέντρο οι ψηφοφόροι έρχονται και φεύγουν, άρα το Κέντρο δεν υπάρχει, έτσι και η μεσαία τάξη είναι μια μέση κατάσταση, ένα πέρασμα που θα οδηγήσει, με πολλές ελπίδες, σε κάτι ανώτερο, καλύτερο. Γι αυτό και η μεσότητα της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι κάτι νερόβαστο άοσμο και άνοστο, είναι το ασανσέρ της κινητικότητας που δεν σταματά ποτέ.
Θα τολμούσα να παραλληλίσω την κατάσταση “κομμουνισμός-από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του” με τα άνω διαμερίσματα της σχετικής πολυκατοικίας και όχι να αποδώσω σε αυτά τα τελευταία την κατάσταση “άγριος καπιταλισμός-καπιταλισμός καζίνο” γιατί αυτός είναι ο στόχος του ρεφορμιστικού σοσιαλισμου, δηλ. της σοσιαλδημοκρατίας. Στα ανώτερα κλιμάκια της οικονομίας, της κοινωνίας να είναι όλοι ισότιμοι. Εκεί πρέπει να κατεβάζει διαρκώς κόσμο το ασανσέρ. Και αυτή η νεφελοκοκυγία να φουσκώνει διαρκώς. Να χωράει όλος ο μεσαίος χώρος που έγινε ανώτερος χώρος. Και όποια διαφυγή υπάρχει, να απορροφάται ξανά από το αενάως κινούμενο ασανσέρ. Προσοχή: Οι κανόνες λειτουργίας αλλάζουν καθώς αλλάζουν και οι τεχνολογίες. Και η θεσμικότητα της σοσιαλδημοκρατίας είναι εκεί, με όπλο τις ανεξάρτητες αρχές, για να ρυθμίζει την ισότητα των ευκαιριών και να αποσοβεί τα ατυχήματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τραμπ αποκαλεί την Κάμαλα “τρελλή κομμουνίστρια”, δεν είναι τυχαίο που ο αντιπρόεδρος της και κυβερνήτης της Μινεσσόττα είναι γεωγραφικά από τη μέση Αμερική. Ο Σάντερς έβαλε τα θεμέλια, το δίδυμο Χάρις-Γουώλτς το στρογγυλεύει το έργο και συνεχίζει. Γιατί?
Γιατί, γιατί έτσι επιτάσσει η πραγματικότητα των εκλογών. Η πραγματικότητα των πολλών. Που δίνουν αυτή τη στιγμή προβάδισμα στη Χάρις.
Και αν κάτι μου θυμίζει αυτή η πρώτη διακήρυξη της Κάμαλα είναι ότι μια κυβέρνηση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη έχασε σε διάστημα ενός έτους ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την ακρίβεια στα τρόφιμα και γιατί δεν μπόρεσε να φρενάρει την άνοδο των ακινήτων που η μη-πολιτική της για αιρμπηενμπή και η πολιτική της των γκόλντεν βίζα επέφερε.
Και αν κάτι μου θυμίζουν, στο τέλος της ημέρας όπως λένε οι Αμερικάνοι, οι θέσεις αυτές της Κάμαλα, είναι ότι είναι ανάλογες με τις θέσεις και τις πράξεις του σημερινού ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Και ο νοών νοείτω.
Ήρθε η ώρα να αναγνωριστεί το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής ως το κατεξοχήν κόμμα της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας. Εν έτει 2024, όπως και το 1981.