1. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΙΚΟΝΑ

Ο κόσμος που ζούμε βρίσκεται σε μια έντονα μεταβατική φάση. Οι ιλιγγιώδεις αλλαγές στην τεχνολογία συνεπιφέρουν βαθιές μεταβολές στην παραγωγή, την κατανάλωση, το εμπόριο, τις  μαζικές μεταφορές και μετακινήσεις, ενώ ταυτόχρονα οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής επιβάλλουν ανατροπές στις μεθόδους παραγωγής και χρήσης ενέργειας. Οι αλλαγές στην εργασία είναι δραματικές και το μέλλον της αβέβαιο. Η τεχνητή νοημοσύνη και οι αυτοματισμοί θα περιορίσουν συνολικά τις ανάγκες για ανθρώπινη εργασία και θα αναδιατάξουν τις ειδικότητες που χρειάζεται η παραγωγική διαδικασία, όχι μόνο αυξάνοντας την ανεργία αλλά και ενισχύοντας το φαινόμενο των εργαζόμενων φτωχών και το νέο πρεκαριάτο. Η κατάσταση αυτή κινδυνεύει να υπερβεί την σημερινή ελεγχόμενη ανισορροπία των κοινωνιών των δύο τρίτων (2/3 ευημερία και 1/3 φτώχεια ) και να οδηγήσει σε μία γενικευμένη μείωση των εισοδημάτων με αντίστοιχο δραστικό περιορισμό της αγοραστικής δύναμης και της ζήτησης που θα υποσκάψει το καταναλωτικό μοντέλο επί του οποίου βασίζεται η  οικονομική ανάπτυξη τους τελευταίους αιώνες.

Παράλληλα, το χάσμα στον υλικό πλούτο μεταξύ αναπτυγμένων και υπανάπτυκτων χώρων παραμένει και συχνά διευρύνεται, γεγονός που τροφοδοτεί την πολιτική αστάθεια στις τελευταίες και προκαλεί περιφερειακές ή/και εμφύλιες συγκρούσεις γεννώντας ισχυρά κύματα προσφύγων αλλά και οικονομικών μεταναστών προς τις αναπτυγμένες χώρες.

Ο διεθνής καταμερισμός εργασίας ανατρέπεται, αποσταθεροποιώντας τις οικονομικές και γεωπολιτικές ισορροπίες σε έναν πολυκεντρικό κόσμο.

Η Ρωσία διχασμένη ανάμεσα, από τη μία πλευρά, στον πολιτισμικό της μεγαλοϊδεατισμό, την μακρόχρονη παράδοση αυταρχικής διακυβέρνησης και την ισχυρή στρατιωτική και περιφερειακή της παρουσία και, από την άλλη πλευρά,  στην τεχνολογική της καθυστέρηση και την παραγωγική της αδυναμία, μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε παράγοντα διεθνούς αστάθειας. Αντίστοιχα προβλήματα δημιουργεί σε περιφερειακό επίπεδο η ερντογανική Τουρκία διολισθαίνοντας ομοίως σε  επικίνδυνα αναθεωρητικά μονοπάτια.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής υπό τη διοίκηση Μπάιντεν, παρά τα θετικά βήματα που αυτή επιχείρησε -και με την επίδραση της σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας του κόμματος υπό τον γερουσιαστή Σάντερς- σε θέματα εσωτερικής πολιτικής, στην εξωτερική τους πολιτική επιστρέφουν στην παράδοση του Δημοκρατικού Κόμματος για αυξημένο διεθνή παρεμβατισμό δημιουργώντας μείζονες παγκόσμιες εντάσεις, διακινδυνεύοντας επί παραδείγματι ένα γενικευμένο μέτωπο με την Κίνα που θα έχει απρόβλεπτες παγκόσμιες συνέπειες,  και ασκώντας πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση να τις ακολουθήσει στην πολιτική αυτή.

 

2. Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Η μέχρι στιγμής ενωσιακή πορεία εξακολουθεί να μην επιβεβαιώνει το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.  Κυριαρχεί σχεδόν παντού ένα  πνεύμα γενικευμένου «διακυβερνητισμού» που βλέπει την Ευρώπη ως ένα απλό πλαίσιο προώθησης επιμέρους κρατικών συμφερόντων και όχι ως μια δυνητική Ομοσπονδιακή Πολιτεία. Την κύρια ευθύνη για αυτό φέρει η γερμανική πολιτική η οποία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως ένα πλαίσιο εμπορικού δούναι και λαβείν με κύρια μέριμνα τη μεγιστοποίηση των πλεονασμάτων της από τις ενδο-ευρωπαϊκές εμπορικές συναλλαγές, ελαχιστοποιώντας το πνεύμα δι-εθνικής αλληλεγγύης που μόνο αυτό μπορεί να αποτελέσει τη βάση της πολιτικής ενότητας.  Η κυριαρχία αυτής της «διακυβερνητικής» προσέγγισης ενισχύεται από το γεγονός ότι σε όλες σχεδόν τις χώρες επικρατούν στο ευρύ κοινό συντηρητικές αντιλήψεις γύρω από την πολιτική ενοποίηση ενώ ταυτόχρονα μέρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας διοχετεύεται προς τον εθνοκεντρισμό και τον ευρωσκεπτικισμό.

Θέματα όπως ο στενότερος χρηματοπιστωτικός συντονισμός και έλεγχος, η φορολογική ενοποίηση, το κορυφαίο ζήτημα της αύξησης του ενωσιακού προϋπολογισμού -που σήμερα κυμαίνεται γύρω στο 1% με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασκηθούν ουσιαστικές ενωσιακές πολιτικές- αλλά και κάποια τολμηρά θεσμικά βήματα όπως ο περιορισμός του βέτο, η εγκαθίδρυση ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων και ο θεσμός του Κοινού Υποψηφίου για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Spitzenkandidat),  η διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού διοικητικού χώρου κλπ, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προωθηθεί η ευρωπαϊκή ιδέα και η πράξη της ενωσιακής ολοκλήρωσης στην κατεύθυνση της ομοσπονδιακής Ευρώπης.  Ας μην ξεχνάμε πως σε έναν πολυκεντρικό κόσμο πληθυσμιακών, οικονομικών και στρατιωτικών γιγάντων θα είναι εξαιρετικά δύσκολο μεμονωμένες μικρές χώρες να επιβιώσουν, να αναπτυχθούν  και να ευημερήσουν.

Η σοσιαλδημοκρατία, ως ο κύριος φορέας των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή μεταρρυθμίσεων που μειώνουν τις ανισότητες και τις κοινωνικές αδικίες, διευρύνουν την δημοκρατία και την συμμετοχή και προωθούν τη συλλογική ευημερία και την ισόρροπη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, υπήρξε ιστορικά ο κύριος φορέας  βελτίωσης της ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών  στις περισσότερες κοινωνίες.

Οι σοσιαλδημοκρατικές ιδέες που κυριάρχησαν σε όλες σχεδόν τις αναπτυγμένες χώρες τη μεταπολεμική περίοδο έχασαν ωστόσο την πρωτοκαθεδρία τη δεκαετία του 80 όταν, βασισμένες πάντα στις κεϋνσιανές προτάσεις,   απέτυχαν να επεξεργαστούν νέες πολιτικές κατάλληλες για την αντιμετώπιση του στασιμοπληθωρισμού που προκάλεσαν οι πετρελαϊκές κρίσεις και παραχώρησαν έδαφος στις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις.  Αλλά κυρίως απώλεσαν τον ηγεμονικό τους ρόλο  από τα μέσα της δεκαετίας του 90 όταν μετά την υποχώρηση του νεοφιλελεύθερου κύματος και την εκ νέου ανάληψη της εξουσίας στις ανεπτυγμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, απέτυχαν και πάλι να προτείνουν ένα νέο όραμα, εναλλακτικές πολιτικές και ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης υιοθετώντας παραλλαγές των νεοφιλελεύθερων συνταγών. Σήμερα η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται μπροστά σε τεράστιες πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες.

–   να προωθήσει  μια νέα πολιτική  υπέρ της κοινωνίας, των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, υπέρ των ανθρώπινων αναγκών, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης για την αναδιοργάνωση των δημοκρατικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος και της διοίκησης.

–   να διατυπώσει πολιτικές για την έξοδο από την κρίση  για την αναμόρφωση των σχέσεων κράτους / αγορών / κοινωνίας οι οποίες θα συνδέονται  με:

•    τη μετατροπή του κρατικού σε κοινωνικό, για την εξυπηρέτηση του γενικού δημοσίου συμφέροντος

 

•    την υπαγωγή τόσο του κρατικού όσο και του ιδιωτικού (μέσω της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης) σε μια πολιτική που υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 

•   τη τόνωση του πλουραλιστικού χαρακτήρα της σύγχρονης δημοκρατίας, τόσο γενικά, μέσω της πολλαπλής ενθάρρυνσης της αυτόνομης θεσμικής οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών – ως ισχυρής ενδιάμεσης βαθμίδας μεταξύ του κράτους και της κοινωνίας των ιδιωτικών συμφερόντων και ως προνομιακού πεδίου των δικαιωμάτων, των κινημάτων και των κοινωνικών αντιστάσεων – και

 

•   να προτείνει νέους  δίκαιους  αναδιανεμητικούς  θεσμούς και να  κατοχυρώσει  ένα ουσιαστικό ρόλο για την κοινωνική οικονομία και ευνοϊκού περιβάλλοντος για την ανάπτυξη της κοινωνικής & καινοτόμου επιχειρηματικότητας για την αντιμετώπιση των σύγχρονων έντονων και διευρυμένων ανισοτήτων.

–   να προτείνει νέες ριζοσπαστικές θέσεις  για την  επαναθέσμιση της Δημοκρατίας με την διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας μεταξύ των διακεκριμένων εξουσιών, αλλά και στο εσωτερικό κάθε εξουσίας ξεχωριστά, τη  ριζική μεταρρύθμιση του κράτους, με την  διαμόρφωση του κράτους- στρατηγείου, όπου το κεντρικό κράτος σχεδιάζει και εποπτεύει τις εθνικές πολιτικές μόνο, ενώ το σύνολο των εκτελεστικών αρμοδιοτήτων περνά στους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης και στις αποκεντρωμένες δομές, τη λειτουργία του κράτους δικαίου, το οποίο προστατεύει και σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, σέβεται την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών και εφαρμόζει αποτελεσματικά το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν σε αυτό, συμβάλλοντας  στην απρόσκοπτη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών

– να διαμορφώσει μια νέα σχέση μεταξύ πολιτικής δημοκρατίας  ,οικονομίας της αγοράς και κοινωνικής δημοκρατίας  για τον περιορισμό των βλαβερών συνεπειών της οικονομίας της αγοράς και την κοινωνική σταθερότητα.

–  Να ενισχύσει την οικονομία της φροντίδας που  έχει να κάνει με την ενίσχυση στα συστήματα υγείας- πρόνοιας, την προστασία του περιβάλλοντος , της αειφορίας, και όλα αυτά σε σχέση με τη βιόσφαιρα και το κλίμα, αξίες που προφανώς είναι στον αντίποδα της οικονομίας της αγοράς και του υπερκαταναλωτισμού, καθώς και της οικονομίας υπερεκμετάλευσης των φυσικών πόρων.

 

Ταυτόχρονα οφείλει να αναπτύξει πολιτικές διασφάλισης και καθησυχασμού τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο για τα μεσαία στρώματα που αντιλαμβάνονται ότι απειλούνται από τις τεχνολογικές εξελίξεις αλλά ταυτόχρονα βιώνουν ως απειλή τις πολιτισμικές πιέσεις της παγκοσμιοποίησης.

Πρέπει επίσης να επεξεργαστεί προτάσεις διαχείρισης ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος βασισμένου στους αυτοματισμούς και την τεχνητή νοημοσύνη που αναπόφευκτα θα μειώνει την ανθρώπινη απασχόληση. 

Χρειάζεται μια νέα προσέγγιση στην έννοια της αναδιανομής που θα βασίζεται στην κοινωνική διανομή ενός πλεονάσματος παραγωγικότητας που δεν θα προκύπτει από την ανθρώπινη εργασία αλλά από τη «φορολόγηση των ρομπότ».  Αυτό δεν είναι μόνο κοινωνικά απαραίτητο αλλά και οικονομικά αναγκαίο προκειμένου να διατηρηθεί ένα επαρκές επίπεδο συνολικής ζήτησης. 

Χρειάζεται τέλος μια διαφορετική προσέγγιση στην έννοια της επιχειρηματικότητας που δεν θα βασίζεται στο κυνήγι της παραγωγικότητας μέσα από την υπέρμετρη συσσώρευση, τις οικονομίες κλίμακας, την υπερβολική μεγέθυνση των επιχειρήσεων και την απομύζηση των οικοσυστημάτων, άλλα μέσα από την ενθάρρυνση της παραγωγής φρέσκων ιδεών και καινοτομίας από τις νεοφυείς επιχειρήσεις, την εξισορρόπηση της προσωπικής και της επαγγελματικής ζωής αλλά και την διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς και δίκαιου εισοδήματος μέσα από την μικρο-μεσαία επιχειρηματικότητα, , αλλά και την διασφάλιση, πέραν των οικονομικών, περιβαλλοντικών και κοινωνικών στόχων μέσα από την πράσινη και κυκλική οικονομία και την κοινωνική επιχειρηματικότητα. 

Για όλα τούτα απαιτείται ένας διαφορετικός τρόπος οικονομικής σκέψης, που θα πηγαίνει πέρα από την προσέλκυση των μεγάλων ξένων επενδύσεων. Και φυσικά ένας προβληματισμός κοινός για όλες τις προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις που θα πρέπει να οικοδομήσουν ένα κοινό εναλλακτικό σχέδιο μιάς ήπιας, βιώσιμης και κοινωνικά περιεκτικής και δίκαιης ανάπτυξης για ολόκληρη την Ευρώπη.

 

4. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διέψευσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τις μεγάλες ελπίδες που είχε δημιουργήσει σε ευρέα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι υποσχέσεις για οικονομικό και διοικητικό εκσυγχρονισμό απεδείχθησαν φρούδες.  Το όραμα της αξιοκρατίας εξέπεσε σε μαζικές τοποθετήσεις ημετέρων με εικονικά προσόντα. Η υπόσχεση της λιτής διακυβέρνησης μετατράπηκε σε διπλασιασμό των μετακλητών και σε πάρτι απευθείας αναθέσεων. Το βαρύγδουπο επιτελικό κράτος εκφυλίστηκε σε μια άγονη προσπάθεια επικίνδυνου πολιτικού ελέγχου και ταυτόχρονα κραυγαλέας διοικητικής αναποτελεσματικότητας.

Η κεντροδεξιά, η μετριοπαθής και φιλελεύθερη συντηρητική παράταξη που δίνει έμφαση στην προάσπιση των πολιτικών ελευθεριών και στην οικονομία της αγοράς, ρυθμισμένη όμως ώστε να εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες,  δεν είναι ασφαλώς ένας πολιτικός χώρος με τον οποίο οι σοσιαλδημοκράτες δεν θα μπορούσαν να έχουν κάποιες συγκλίσεις σε συγκεκριμένες πολιτικές.  Ωστόσο η σημερινή κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει την ανάπτυξη,  με δικαιοσύνη και ασφάλεια. Είναι δέσμια ιδεολογικών εμμονών περί παντοδυναμίας της αγοράς, αλλά και συγκροτημένων συμφερόντων. Αρνείται εμπράκτως το κοινωνικό κράτος υποσκάπτοντας το δημόσιο αγαθό και αντικαθιστώντας το με μια βροχή δαπανηρών και ταυτόχρονα αναποτελεσματικών προσωρινών επιδομάτων  Ταυτόχρονα έχοντας συμμαχήσει με την “νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά” διολισθαίνει σε συμβολικές πολιτικές τάξης και ασφάλειας για τους «νοικοκυραίους»  , όπως η αστυνομία στα πανεπιστήμια  αλλά και  επιδομάτων στους ένστολους. Τέλος καταφεύγει σε αντιδημοκρατικές, θεσμικά επικίνδυνες και αυταρχικές πρακτικές ελέγχου του κράτους και του πολιτικού συστήματος. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ιδεολογικός, πολιτικός και κοινωνικός μας αντίπαλος και δεν υπάρχει κανένα σημείο σύγκλισης μαζί της. 

Αλλά θα συνεχίσει να κυβερνά όσο η δημοκρατική παράταξη, η κεντροαριστερά, παραμένει διασπασμένη.

5. ΤΟ ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία υπήρξαν ιδρυτική συνιστώσα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και όλων των σχημάτων μετεξέλιξης της στο σημερινό ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ.  Τα στελέχη τους μετέχουν ενεργά στις λειτουργίες του κόμματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και καλούν για τη στήριξή του στις επερχόμενες εκλογές,

Η  ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ πρέπει να έχει σαν τελικό στόχο την  αποκατάσταση της ενότητας της κεντροαριστεράς. Μια τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα σε Σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο. Η περίοδος κοινών μετώπων σοσιαλιστών – κομμουνιστών έχει παρέλθει. Η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι στην ουσία της κυβερνώσα αριστερά. Είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας. Το ότι στη χώρα μας μετατράπηκε σε κυβερνών κόμμα είναι ένα ιστορικό ατύχημα και από το γεγονός αυτό προκύπτει η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στα σημερινά πολιτικά διλήμματα αλλά και η αδυναμία του να συγκροτηθεί ως ένα κανονικό κόμμα της μεταρρυθμιστικής και δημοκρατικής αριστεράς, αποκόπτοντας κάθε δεσμό με αντικαπιταλιστικές γραφικότητες και αριστερούς λαϊκισμούς. 

Ευθύνη του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ είναι το να συγκλίνουν και να συσπειρωθούν γύρω από ένα κοινό Σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα όλες οι δυνάμεις που πιστεύουν στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις για μιά κοινωνία ίσων ευκαιριών, κοινωνικής προστασίας, ισόρροπης ανάπτυξης, ρυθμισμένης  οικονομίας της αγοράς, ευρωπαϊκής προοπτικής, δημοκρατικής συμμετοχής, περιφερειακής και παγκόσμιας ειρήνης.

Χρειάζεται να αναδειχθεί ότι το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ αποτελεί και από προγραμματικής σκοπιάς αλλά και από πλευράς τρόπου άσκησης πολιτικής δηλαδή  πολιτικής ηθικής, αισθητικής και επικοινωνίας κάτι διαφορετικό στην ελληνική πολιτική ζωή.  Το κέντρο βάρους πρέπει να πέσει στις επεξεργασίες εναλλακτικών πολιτικών και όχι στις συζητήσεις περί συγκυβέρνησης στις οποίες επιδιώκουν διαρκώς να παρασύρουν το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ οι δύο μονομάχοι και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.  Η εικόνα μιας εναλλακτικής πολιτικής δύναμης πρέπει να υπηρετηθεί με εκτεταμένη προγραμματική δουλειά και με συστηματική ανάδειξη νέων και επίκαιρων θεμάτων πολιτικής που θα επιτρέψουν στο κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας να διαμορφώνει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης και όχι απλώς να αντιδρά στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επίκαιρα και οξυμένα ζητήματα όπως το στεγαστικό και η κοινωνική κατοικία, οι ενεργειακές κοινότητες κλπ που πρώτο ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα πρέπει να εμπλουτίζονται και να διευρύνονται συνεχώς μέσα από την συστηματική και δυναμική δουλειά δεκάδων ομάδων νέων εμπειρογνωμόνων, και μέσα από δίκτυα παραγωγής πολιτικής που θα συνδέουν τα κεντρικά όργανα με τους τομείς και τη βάση του κόμματος,  θα παράγουν καινοτόμες ιδέες και προτάσεις και θα ανοίγουν νέα πεδία πολιτικής σε εθνικό, σε περιφερειακό και σε εφτοπικό επίπεδο. 

Η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία θα πρέπει να ξανακερδίσει τη νεολαία και να αποτελέσει τον προνομιακό εκφραστή των ομάδων εκείνων που δεν ευνοούνται από τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων: τους επισφαλώς εργαζόμενους -τους «εργαζόμενους φτωχούς», το πρεκαριάτο- τα οικονομικά απειλούμενα και πολιτισμικά ανασφαλή μεσαία στρώματα αλλά και τη νέα δυναμική επιχειρηματικότητα, ιδίως τις μικρομεσαίες και νεοφυείς επιχειρήσεις όπως και τον τρίτο τομέα της οικονομίας, την κοινωνική και αλληλέγγυα επιχειρηματικότητα.

Χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά για να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της σύγχρονης προοδευτικότητας και να πείσουμε το ευρύ κοινό για την αναγκαιότητα προοδευτικών πολιτικών. Που ασφαλώς καμία σχέση δεν έχουν με τον αντικαπιταλιστικό λαϊκισμό που ενδημεί σε ορισμένους κύκλους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε με τον μακιαβελισμό και τον αριβισμό που χαρακτηρίζουν την μέχρι τώρα πολιτική των συμμαχιών του. Ωστόσο αυτός ο επαναπροσδιορισμός και η αντιπαράθεση πρέπει να γίνουν εστιασμένα με όρους πολιτικούς και ιδεολογικούς, δηλαδή με κριτική σε πολιτικές και ιδέες, και όχι με συλλήβδην και κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των ίδιων των εννοιών και των αξιών της προοδευτικότητας και της αριστεράς, όπως επιχειρεί μια μερίδα του λεγόμενου «ακραίου κέντρου». Αν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε μεταξύ 2009 και 2015 έναν διχαστικό λόγο και στην συνέχεια λειτούργησε διασπαστικά για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ δεν σημαίνει ότι πρέπει να βρει σήμερα μιμητές που θα αναπαράξουν τη δυναμική της διάσπασης προς όφελος της συντηρητικής παράταξης.

6. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Με το παραπάνω σκεπτικό οι Κινήσεις Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία με βάση τις συζητήσεις και τις επεξεργασίες της Πέμπτης Συνδιάσκεψής τους συνεχίζουν αταλάντευτα την προσπάθειά τους για την ανασυγκρότηση της μεγάλης κυβερνώσας προοδευτικής παράταξης.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίζουν να εργάζονται στο πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αλλά και να παίρνουν κάθε δυνατή πρωτοβουλία στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο που θα βοηθήσει τη συσπείρωση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς γύρω από το πρόγραμμα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας που έχει ανάγκη η χώρα μας αλλά και, ευρύτερα, η Ενωμένη Ευρώπη και ο κόσμος.

Η σύγχρονη κεντροαριστερά θα πρέπει να ανανεώσει τις ιστορικές αξίες της σοσιαλδημοκρατίας εντάσσοντάς τες σε ένα σύγχρονο πολιτικό πλαίσιο απέναντι στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα.  Για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, ισόρροπης, ήπιας, και βιώσιμης ανάπτυξης, ουσιαστικής και συμμετοχικής δημοκρατίας με σεβασμό στη διαφορετικότητα και μέριμνα για την ευημερία όλων  αλλά και για την διασφάλιση της ειρήνης σε περιφερειακό και σε παγκόσμιο επίπεδο.