Σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για τη χώρα και σε διεθνές περιβάλλον το οποίο μεταβάλλεται ραγδαία, η ελληνική κεντροαριστερά ψάχνει τον βηματισμό της. Τα θέματα είναι πρωτίστως και απολύτως πολιτικά αλλά κρύβονται στην άρρωστη κατάσταση της χώρας και του χώρου. Παρά τη θολούρα  που δημιουργεί ο βομβαρδισμός ειδήσεων και γεγονότων είναι σαφές ότι η διεθνής σκηνή αλλάζει ραγδαία. Νέες συμμαχίες, νέες συνθήκες οικονομικών σχέσεων, μεγάλες αλλαγές ενεργειακών δικτύων, νέοι συσχετισμοί. Σε μια εποχή που σύσσωμη η χώρα θα έπρεπε να αναζητά τη νέα θέση της στο διεθνή καταμερισμό εμείς συνεχίζουμε το κρυφτούλι με την τρόικα, τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ. Στο δημόσιο διάλογο φτάσαμε στο κατώτατο σημείο, τα πλεονάσματα να θεωρούνται κακό πράγμα, η μη πληρωμή φόρων να είναι «δικαιοσύνη», οι μεταρρυθμίσεις να είναι «αντιλαϊκές» και ό,τι προέρχεται από το ένδοξο κρατικίστικο παρελθόν που μας χρεοκόπησε να θεωρούνται «ιερά κεκτημένα».

Παρά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης και στη χώρα μας  το οικονομικό περιβάλλον αλλάζει ραγδαία και συχνά δεν κατανοούμε ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή οικονομικής δραστηριότητας λόγω της θολούρας του λαϊκισμού και του κρατισμού. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τα 14 αεροδρόμια, ο ΟΛΠ κτλ επωλήθησαν και καλώς. Ακολουθούν η Εγνατία Οδός, ο ΟΛΘ, υποδομές μεταφορών και logistics. Οι μεγάλες αυτές αλλαγές, εξ αιτίας της πολιτικής που ακολουθεί η χώρα, δεν δίνουν θετικά αποτελέσματα για τους πολίτες, αντίθετα τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού πλήττονται βαρύτερα, η ανεργία δεν μειώνεται, επενδύσεις δεν έρχονται.

Σε αυτές τις συνθήκες γίνεται φανερή η απουσία μιας ισχυρής κεντροαριστερής πολιτικής δύναμης που θα εξισορροπούσε την πολιτική και θα αναδείκνυε την ανάγκη μεταρρυθμίσεων και ισχυρής αναπτυξιακής ώθησης σε συνδυασμό με την προστασία των αδυνάτων και την κοινωνική πρόνοια στα πλαίσια της ΕΕ. Αντίθετα κόμματα , κινήσεις και στελέχη βολοδέρνουν σε μια τριετή συζήτηση-διελκυστίνδα στην οποία το στίγμα δίνουν οι προσωπικές στρατηγικές αντί των αναγκών της χώρας, των πολιτών και της παράταξης.  Εξηγούμαι. Το σύνολο των δυνάμεων του χώρου της κεντροαριστεράς έχει αποφασίσει ότι απαιτείται η δημιουργία νέου πολιτικού χώρου που να εκφράζει τις απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας και να εμβαθύνει στις επεξεργασίες σύγχρονων πολιτικών προτάσεων. Στην πράξη έχουμε ένα βήμα μπρος δύο πίσω. To πρόβλημα και η λύση του βρίσκεται στο ΠΑΣΟΚ . Το δίλλημα που προέκυψε από το 2012 και με ένταση από το 2015, «ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ η πρωτοβουλίες για τη δημιουργία νέου πολιτικού χώρου» στην πραγματικότητα δεν έχει απαντηθεί τελεσίδικα. Η ΔΗΣΥ ήταν  μια ορθή απόφαση. Προέκυψε δε μετά την απόφαση του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2015 ότι θα εργαστεί για την δημιουργία νέου πολιτικού χώρου. Στην πράξη όμως η αυτονόμηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, η ισότιμη και δημοκρατική λειτουργία της και η δρομολόγηση ιδρυτικού Συνεδρίου με τρόπο που να χωρούν ΟΛΟΙ δεν υλοποιούνται. Ταυτόχρονα, στοιχεία λαϊκισμού κάνουν την εμφάνιση τους. Συχνά ξαναγυρνάμε στις παλιές συνταγές που ήταν όμως μιας άλλη εποχής. Όλοι καλούνται να πάρουν γρήγορα τις αποφάσεις τους και από αυτές θα κριθούν από τους πολίτες.

Χριστόφορος Εδιάρογλου

Μέλος thw Συντονιστικής Επιτροπής των “Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία”.