Στη εκδήλωση της 16/3 της ΚΟ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τις αναγκαίες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις ο Μιχάλης Χάλαρης , στο πλαίσιο της 1ης Ενότητας Εθνική Στρατηγική για την Κοινωνική Προστασία και Ένταξη, τόνισε μεταξύ άλλων ότι:

Η υπεράσπιση του νέου Κοινωνικού Κράτους από έναν σύγχρονο φορέα της σοσιαλδημοκρατίας δεν πρέπει να οριοθετείται στο πλαίσιο της διατύπωσης αποσπασματικών πολιτικών κοινωνικής προστασίας για τους πιο αδύναμους.

Ο πολιτικός φορέας μας δεν πρέπει να επιδιώκει την πολιτική και ιδεολογική ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας με όρους ενός νέου α-πολίτικου και «ακοινώνητου» τεχνοκρατικού μεταρρυθμισμού, που περισσότερο παραπέμπει σε εταιρία συμβούλων παρά σε πολιτικό και κοινωνικό κίνημα.

Η σοσιαλδημοκρατική οπτική του κοινωνικού κράτους δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στη διαμόρφωση κατωτάτων κατωφλίων ασφαλείας, ούτε στην προσδοκία της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής ως αυτόματη επίπτωση της οικονομικής ανάκαμψης  διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος του «jobless growth» και «persistent inequalities».

Η θέσπιση ενός νέου κοινωνικού μοντέλου συνοχής και αλληλεγγύης οφείλει να υπερβαίνει τις ανάγκες που αναδύονται στην καθοδική φάση του οικονομικού κύκλου και λειτουργεί συντονιστικά στη δίκαιη διανομή των οφελών στην ανοδική του φάση.

Εκτός από την βραχυπρόθεσμη οπτική της ενδυνάμωσης του κοινωνικού διχτύου ασφαλείας για την αποτελεσματικότερη απορρόφηση των κραδασμών της κρίσης και την υπεράσπιση των πιο αδύναμων, ο μακροχρόνιος θεσμικός σχεδιασμός του κοινωνικού κράτους προϋποθέτει νέους ιστορικούς συμβιβασμούς για μία -κοινωνική και γενεακή- «προς τα κάτω» ανακατανομή ισχύος, πόρων και ευκαιριών.

Ζητούμενο είναι η Εθνική Κοινωνική Agenda 2020/2025 που θα έχει ως θεμελιώδη στόχο τη διαμόρφωση αποτελεσματικών μηχανισμών ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας (όπως η αγορά εργασίας, τα δημόσια αγαθά κ.α.) για τη συγκρότηση μίας ισχυρής, συνεκτικής μεσαίας τάξης των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο, ο φορέας μας οφείλει να διεκδικήσει νέους συμβιβασμούς ισχύος μεταξύ των δίπολων: «κράτους/δημόσιου – αγοράς/ιδιωτικού», «εσωτερικού πεδίου – ευρωπαϊκού πεδίου», «δημοσιονομικής προσαρμογής – κοινωνικής αλληλεγγύης», «εργασίας – κεφαλαίου», «ανταγωνιστικότητας – νέων θέσεων εργασίας», «παραγωγικότητας – δίκαιης αμοιβής της εργασίας», «απορρύθμισης -ασφάλειας», «οικονομικής ελευθερίας – ισότητας».

Από τη θεσμική πανσπερμία στην αποτελεσματική ενοποίηση

Μία παραδοσιακή αδυναμία του συστήματος κοινωνικής προστασίας είναι ο κατακερματισμός των οργανισμών που υλοποιούν κοινωνικές πολιτικές (εντός της Κεντρικής Διοίκησης (Κ.Δ.), μεταξύ Κ.Δ. και Τοπικής Αυτοδιοόκησης). Η θεσμική πανσπερμία σε συνδυασμό με τις πολυάριθμες -συχνά αποσπασματικές και αντικρουόμενες- πολιτικές κοινωνικής προστασίας, δημιουργούν προβλήματα πολιτικού σχεδιασμού/συντονισμού και  αποτυπώνονται στην αναποτελεσματική επίπτωση των κοινωνικών μεταβιβάσεων στους δείκτες φτώχειας και ανισότητας (βλ. αδυναμία ανίχνευσης και ενίσχυσης των πραγματικά περισσότερο αδύναμων).

Σ΄ αυτό το πλαίσιο, προτείνεται η δημιουργία ενός ενιαίου, εθνικού φορέα σχεδιασμού και υλοποίησης κοινωνικής πολιτικής στον οποίο εντάσσονται όλοι οι επιμέρους θεσμοί του κοινωνικού κράτους.

Μακροχρόνιες πολιτικές διαγενεακής αλληλεγγύης

Για την ενίσχυση της κοινωνικής κινητικότητας των παιδιών και των νέων, την υποστηρικτική παρέμβαση του κοινωνικού κράτους στις σημαντικές μεταβάσεις των σχεδίων ζωής (σχολείο, πανεπιστήμιο, αγορά εργασίας, οικογένεια…) και την θεσμική ενίσχυση της διαγενεακής αλληλεγγύης προτείνονται:

-η διατήρηση και ενίσχυση του Ασφαλιστικού  Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών

-η δημιουργία του Child Fund, ενός προσωπικού προθεσμιακού επενδυτικού λογαριασμού για κάθε παιδί μετά τη γέννησή του με την εγγύηση του Δημοσίου (πλήρως διαθέσιμος από το 18ο έτος και μετά ή/και με δικαίωμα μερικών αναλήψεων σε συγκεκριμένους χρόνους). Χρηματοδότηση από το δημόσιο (π.χ. αρχική κατάθεση με εφάπαξ-λογικά ποσά ή/και με δυνατότητα αγοράς ομολόγων σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική) και τους ιδιώτες (φορολογικά κίνητρα για καταθέσεις από την οικογένεια, από επιχειρήσεις, δωρεές κλπ.).

– θέσπιση ειδικής μόνιμης επιτροπής στη Βουλή με συμβουλευτικό και γνωμοδοτικό χαρακτήρα και αρμοδιότητα την ανάλυση των επιπτώσεων κάθε προτεινόμενου σχεδίου νόμου στη νέα γενιά και στις μελλοντικές γενιές.