Β.2.4. Κοινωνική Πολιτική

Σήμερα είναι επιτακτικό περισσότερο από ποτέ ένα νέο μοντέλο κοινωνικού κράτους, όπου:

  • θα προωθεί την άμβλυνση των ανισοτήτων, με τολμηρές αλλαγές και δυναμικές προσαρμογές
  • θα προαγάγει την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη,
  • θα στηρίζεται σε μια ισόρροπη εναρμόνιση κοινωνικών αναγκών και οικονομικών πόρων.
  • Θα αποτελέσει σύγχρονο ενεργητικό κράτος, το οποίο εγγυάται την ένταξη όλων στην κοινωνία και συμβάλλει στην ανάπτυξη των δυνατοτήτων τους.

Οι τέσσερεις άξονες της Κοινωνικής Πολιτικής μας διαρθρώνονται στα εξής:

  1. Ενίσχυση της αγοράς εργασίας και καταπολέμηση της ανεργίας.
  2. Δημιουργία ενός δίκαιου και βιώσιμου, διαγενεακά αλληλέγγυου, ασφαλιστικού συστήματος, που θα επιμερίζει την διαγενεακή και ενδογενεακή αλληλεγγύη.
  3. Ανάπτυξη προνοιακών πολιτικών στοχευμένων στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
  4. Ανασυγκρότηση του συστήματος υγείας με παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας.

Για τους τέσσερις αυτούς άξονες προτείνουμε:

  1. Ενίσχυση της αγοράς εργασίας και καταπολέμηση της ανεργίας.

1.1. Προσαρμογή του βιομηχανικού μοντέλου εργασίας, που σήμερα εκπνέει, στο νέο τεχνολογικό μοντέλο παραγωγής που ανατέλλει για τη διεύρυνση της απασχόλησης με ασφαλείς θέσεις εργασίας.  

1.2. Οι νέες θέσεις εργασίας και η αύξηση της απασχόλησης να συνδυάζουν ποιότητα και ασφάλεια για τον εργαζόμενο και ευελιξία για τις επιχειρήσεις. Η αγορά εργασίας οφείλει να παρέχει δυνατότητες σε όλους.

1.3. Ενίσχυση της αγοράς εργασίας με την εφαρμογή πολιτικών που θα προσαρμόζουν το μοντέλο εργασίας στο νέο τεχνολογικό μοντέλο παραγωγής, μέσα από την συστηματική αξιοποίηση του τριμερούς κοινωνικού διαλόγου.

  1. Δημιουργία ενός δίκαιου και βιώσιμου, διαγενεακά αλληλέγγυου, ασφαλιστικού συστήματος, που θα επιμερίζει την διαγενεακή και ενδογενεακή αλληλεγγύη.

2.1. Δημιουργία ενός δίκαιου ασφαλιστικού συστήματος που θα καθιστά βιώσιμο το δημόσιο και καθολικό σύστημα, ενώ παράλληλα θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις οικοδόμησης ενός εθελοντικού πυλώνα με βασικό εργαλείο την ανάπτυξη και συλλογικών επαγγελματικών δομών κοινωνικής ασφάλισης για παροχές εφάπαξ, πρόσθετης σύνταξης, αναβαθμισμένων υπηρεσιών υγείας και υπηρεσιών κοινωνικού τουρισμού.

2.2. Κατοχύρωση από τον δημόσιο και καθολικό πυλώνα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης του κοινά αποδεκτού επιπέδου παράλληλα με ενσωμάτωση της δυναμικής της εργασίας, ως οικονομικού και παραγωγικού συντελεστή, στην αναβάθμιση του δικαιώματος της κοινωνικής ασφάλισης στο εθελοντικό-επαγγελματικό πυλώνα.

2.3. Δημιουργία ισχυρών εθνικών θεσμών εποπτείας και ελέγχου όλων των δημοσίων και επαγγελματικών δομών κοινωνικής ασφάλισης και κυρίως αυτών που αποτρέπουν την εισφοροδιαφυγή και εισφοροαποφυγή, καθώς και αυτών που διασφαλίζουν την αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους.

2.4. Διασφάλιση υπεύθυνης αυτοδιοίκησης των δομών της δημόσιας και επαγγελματικής ασφάλισης από ένα σώμα εκλεκτόρων από τους εμπλεκόμενους κοινωνικούς φορείς και το κράτος.

  1. Ανάπτυξη προνοιακών πολιτικών στοχευμένων στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

3.1. Ολοκλήρωση των διαδικασιών δημιουργίας ενιαίας δομής εποπτείας, παρακολούθησης και αξιολόγησης των πολιτικών πρόνοιας, με βασικό στοιχείο και κριτήριο την κοινωνική αποτελεσματικότητα.

3.2. Ανάπτυξη κοινωνικών πολιτικών και υπηρεσιών στήριξης της οικογένειας και των ευπαθών ομάδων σε τοπικό επίπεδο με ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τη σύμπραξη και τη συνδρομή της κοινωνίας των πολιτών και κυρίως των εθελοντικών μη-κυβερνητικών οργανώσεων.

3.3 Ενίσχυση των δομών ΚΑΠΗ, ΚΗΦΗ, Λεσχών Φιλίας, για την εξασφάλιση συνθηκών ευζωίας, αξιοπρέπειας και ενεργούς γήρανσης των ηλικιωμένων, και επαρκή αντιμετώπιση των θεμάτων αυτό-εξυπηρέτησης, κοινωνικής φροντίδας και υγείας.

3.4. Γενίκευση των προγραμμάτων βοήθειας στο σπίτι σε ηλικιωμένους, ασφαλισμένους και μη, ΑμεΑ, επεκτείνοντας τις παροχές νοσηλείας, ψυχαγωγικής υποστήριξης και ανθρώπινης συναναστροφής.

3.5. Καθιέρωση ειδικής δέσμης πολιτικών για τα παιδιά που διαβιούν με οικογένειες κάτω από το όριο φτώχειας.

3.6. Υλοποίηση του Ευρωπαϊκού Επιχειρησιακού Προγράμματος Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής προς τους απόρους, που στοχεύει στην αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας, δυναμώνοντας την αναγκαία υλική βοήθεια.

3.7. Καθολική εφαρμογή του προγράμματος Εγγυημένου Κοινωνικού Εισοδήματος, το οποίο στοχεύει στην εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών, που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας, με πλέγμα παροχών και εξατομικευμένων υπηρεσιών και αγαθών. Με τον τρόπο αυτό αφ’ ενός θα διασφαλιστεί η ύπαρξη ενός δικτύου ασφαλείας έναντι του κοινωνικού αποκλεισμού και αφ’ ετέρου θα απλοποιηθεί μια πολιτική η οποία μέχρι τώρα χαρακτηρίζεται από ένα σύνθετο πλέγμα παροχών και επιδομάτων.

3.8. Υλοποίηση και αξιολόγηση του προγράμματος Στέγασης και Επανένταξης, το οποίο στοχεύει στη στέγαση και στην εργασιακή επανένταξη πολιτών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στέγης και εργασίας.

3.9. Εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και την επέκτασή του για την κάλυψη του συνόλου πληθυσμού, ως μέτρου όχι μόνο καταπολέμησης της φτώχειας αλλά κυρίως ως πολιτικής αποτροπής του κοινωνικού αποκλεισμού και διευκόλυνσης της πρόσβασης στις αναγκαίες υπηρεσίες ιατροκοινωνικής περίθαλψης.

3.10. Ασφαλιστική κάλυψη του συνόλου του πληθυσμού για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με δαπάνη του Κρατικού Προϋπολογισμού σε ότι αφορά τους ανασφάλιστους.

3.11. Εφαρμογή διαφοροποιημένης ίδιας συμμετοχής και λοιπών επιβαρύνσεων στην πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στο φάρμακο τη στιγμή της ανταλλαγής, ανάλογη του εισοδήματος και αντιστρόφως της ανάγκης.

3.12. Μηδενικές τιμές πρόσβασης σε μία περιεκτική δέσμη υγειονομικών παροχών όσων είναι κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, καθώς και σε άλλες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (χρόνιοι άρρωστοι με χαμηλό εισόδημα, κτλ.).

  1. Ανασυγκρότηση του συστήματος υγείας με παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας.

4.1. Διαμόρφωση εθνικής πολιτικής υγείας με βάση τις ανάγκες υγείας του ελληνικού πληθυσμού, δίνοντας έμφαση στα μείζονα νοσολογικά προβλήματα. Εθνική πολιτική υγείας που με την απαραίτητα διακομματική στήριξη, θα σχεδιάσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, θα προγραμματίσει τη βέλτιστη κατανομή πόρων και θα θέσει στο επίκεντρο την ολοκληρωμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και φροντίδα για κάθε Έλληνα πολίτη, σύμφωνα με τους στόχους της ΕΕ για το 2020.

4.2. Σταθερή δέσμευση για χρηματοδότηση του τομέα της υγείας με το ποσό της τάξης του 6% του ΑΕΠ. Κατανομή του ποσού αυτού σε περιφερειακή βάση και “πριμοδότηση” της τήρησης των περιφερειακών προϋπολογισμών. Σε περίπτωση διαπεριφερειακών ροών, οι πόροι θα πρέπει να μεταβιβάζονται αναλόγως.

4.3. Μετατροπή του ΕΣΥ από κακοδιοικούμενη δημόσια υπηρεσία σε σύγχρονο δημόσιο οργανισμό με νέο νόμο «επανίδρυση», γεγονός που θα αυξήσει την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα του συστήματος.  Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να υπάρξει:

  • Κεντρικό όργανο σχεδιασμού-συντονισμού-ελέγχου-αξιολόγησης του ΕΣΥ και θεσμοθέτηση θέσης Γενικού Διευθυντή ΕΣΥ. Η αξιολόγηση πρέπει να είναι πολυπαραγοντική και να περιλαμβάνει υποδομές, υπηρεσίες, προσωπικό.
  • Επανασχεδιασμός των νοσοκομειακών κλινικών και εργαστηρίων, στο πλαίσιο των νέων περιφερειακών Οργανισμών, προκειμένου να γίνουν οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, με συγχωνεύσεις-ενοποιήσεις μονάδων και ορθολογική ανακατανομή τους και με τη δημιουργία νοσοκομείων και κλινικών αναφοράς για εξειδικευμένα νοσήματα, σύμφωνα με τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού κάθε περιφέρειας.
  • Θεσμοθέτηση νέων εργασιακών σχέσεων που θα συνδέουν τη μονιμότητα με την αξιολόγηση και τις αποδοχές ανάλογα με το προσφερόμενο έργο.
  • Ενίσχυση με ΠΦΥ-Πρόληψης με αύξηση της χρηματοδότησης, έτσι ώστε να ανέρχεται τουλάχιστον στο 15% της δημόσιας δαπάνης υγείας.
  • Άμεση δημιουργία του θεσμού του οικογενειακού γιατρού στα 350 Κέντρα Υγείας και σε κάθε δήμο της χώρας, με την αξιοποίηση των γενικών γιατρών και των γιατρών συναφών ειδικοτήτων (παθολόγοι και παιδίατροι) του δημόσιου και του συμβεβλημένου ιδιωτικού τομέα.

4.4. Αποδέσμευση του ΕΟΠΥΥ από την εποπτεία του Υπουργείου Υγείας και υπαγωγή του στον τομέα ευθύνης του Υπουργείου Εργασίας – Κοινωνικών Ασφαλίσεων ή Οικονομικών ανάλογα με το μοντέλο χρηματοδότησης, με θεσμοθέτηση όμως της διοικητικής και οικονομικής ανεξαρτησίας του.

4.5. Αύξηση του μεριδίου της αγοράς των γενόσημων φαρμάκων με ειδικά προγράμματα προώθησης και την ένταξη των πρωτοκόλλων συνταγογράφησης στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση και διευκόλυνση της πρόσβασης των ασθενών στα καινοτόμα φάρμακα με την άμεση υπαγωγή τους στη θετική λίστα κατόπιν θετικής αξιολόγησης της αποτελεσματικότητάς τους από ευρωπαϊκούς ειδικούς οργανισμούς και την απόδοση τιμής ταυτόχρονα με την έγκριση κυκλοφορίας τους στην αγορά.

4.6. Ενίσχυση του τομέα της Δημόσιας Υγείας, με έμφαση στην Πρόληψη και την Προαγωγή Υγείας, κυρίως στους τομείς του καπνίσματος, της διατροφής, της άσκησης και στην εφαρμογή εθνικών προγραμμάτων προσυμπτωματικού ελέγχου για την πρόληψη των καρδιαγγειακών νόσων και ορισμένων προλήψιμων καρκίνων.

Εγγραφή
Ειδοποίηση για

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

6 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Γρηγόρης Ρίσβας
7 years ago

Σχετικά με το ασφαλιστικό πέραν του απαραίτητου δημόσιου και καθολικού πυλώνα του συστήματος, θεωρώ ότι πρέπει να γίνει αναφορά και των ασφαλιστικών εταιρειών στον εθελοντικό πυλώνα, εκτός των επαγγελματικών ταμείων, καθότι χρειάζεται να ενταχθούν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και οι ιδιωτικές δομές, ενώ τα επαγγελματικά ταμεία θα πρέπει να δανειστούν καλές πρακτικές από τις ασφαλιστικές εταιρείες, ώστε να παρέχουν ποιοτικές υπηρεσίες και να αποτελέσουν ελκυστικές και ανταγωνιστικές επιλογές για τον εργαζόμενο ή/και τον εργοδότη. Είναι θέμα βιωσιμότητας, αλλά και ολοκληρωμένης κοινωνικής πολιτικής στο πλαίσιο του στρατηγικού ρόλου που πρέπει να παίζει το κράτος.

Γρηγόρης Ρίσβας
7 years ago

Σχετικά με την ανασυγκρότηση του συστήματος υγείας θεωρώ ότι στο επίκεντρο πρέπει να είναι καταρχήν η πρόληψη, η προαγωγή της υγείας και στην συνέχεια η περίθαλψη και αυτό πρέπει να αναφέρεται εξαρχής στο σημείο 4.1.
Στο 4.3 πέραν του οικογενειακού γιατρού που θα πρέπει να λειτουργεί ως gatekeaper του συστήματος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο NHS, θα πρέπει να τονιστεί και η αξία της διεπιστημονικής συνεργασίας και της λειτουργίας θεραπευτικών ομάδων, με στόχο την πληρότητα της θεραπείας του ασθενούς από επαγγελματίες υγείας όλων των ειδικοτήτων και όχι μόνο από ιατρούς, με ξεκάθαρο και κατοχυρωμένο ρόλο όλων των μελών της ομάδας, στην βάση της εκπαίδευσης και της εξειδίκευσης του κάθε επαγγελματία υγείας. Παράλληλα θα πρέπει η καθημερινή πρακτική των επαγγελματιών υγείας να είναι ασθενοκεντρική (Patient Centred Care Practice).
Τέλος στο 4.6. στην αναφορά για τα εθνικά προγράμματα πρόληψης προτείνω να αναφερθούμε γενικότερα σε μη-μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως είναι ο όρος που χρησιμοποιείται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Γρηγόρης Ρίσβας
7 years ago

Επίσης σχετικά με την Προαγωγή της Υγείας πρέπει να γίνει σαφές ότι απαιτεί την ανάπτυξη διατομεακών πολιτικών που δεν αφορούν μόνο τον Τομέα της Υγείας, αλλά θα πρέπει ως στρατηγική να διατρέχει το σύνολο της κρατικής πολιτικής και να δημιουργεί/προωθεί κατάλληλες συνθήκες ώστε να αναπτύσσονται συνεργασίες μεταξύ των τομέων Υγείας, Παιδείας, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Χωροταξίας και Περιβάλλοντος.

Τάκης Αναστόπουλος
7 years ago

Στην παράγραφο 2 να τονιστεί η κεντρική σημασία του ασφαλιστικού:
2. Η δημιουργία ενός δίκαιου και βιώσιμου, ασφαλιστικού συστήματος, που θα επιμερίζει την διαγενεακή και ενδογενεακή αλληλεγγύη, βρίσκεται στην καρδιά της σοσιαλδημοκρατικής πρότασης.

Και μετά το σημείο 2.2. να προστεθούν οι τρείς συγκεκριμένες προτάσεις που υποστηρίζουμε ως Κινήσεις:
Ειδικώτερα προτείνουμε:
– την άμεση ενοποίηση όλων των φορέων κύριας ασφάλισης και υπαγωγή τους σε έναν Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης,
– την καθιέρωση εισφοράς ανάλογης με το εισόδημα για όλους (μισθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες),
– την απελευθέρωση του ύψους της σύνταξης (όχι πλαφόν στη σύνταξη) και δυνατότητα καταβολής υψηλώτερης σύνταξης σε όσους έχουν πληρώσει υψηλώτερες εισφορές (αρχή της ανταποδοτικότητας).

Γρηγόρης Ρίσβας
7 years ago

Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να συζητηθεί το ύψος της επιβάρυνσης που θα έχουν οι μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες, συνταξιούχοι, εισοδηματίες κλπ. στο εισόδημά τους, από τους φόρους και τις εισφορές τους. Μία συνολική επιβάρυνση της τάξης του 30%-33% θεωρώ ότι είναι δίκαιη για τα μεσαία εισοδήματα. Εάν λοιπόν συζητούμε για έναν φορολογικό συντελεστή της τάξης του 20%-22%, η εισφορά δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 10%-11% και με αυτά τα δύο ποσοστά θα πρέπει να εξαντλείται η απαίτηση του κράτους για χρηματοδότησή του από έκαστο πολίτη ασχέτως της πηγής του εισοδήματός του. Προφανώς αυτά αφορούν την εθνική σύνταξη και την συμμετοχή στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οποιαδήποτε επιπλέον ανταποδοτική παροχή εννοείται ότι πρέπει να αποδίδεται στους δικαιούχους ανάλογα με τις επιπλέον εισφορές που έχουν πληρώσει εθελοντικά στο σύνολο του ασφαλιστικού τους βίου.

Μακροχρόνιες πολιτικές διαγενεακής αλληλεγγύης
Για την ενίσχυση της κοινωνικής κινητικότητας των παιδιών και των νέων, την υποστηρικτική παρέμβαση του κοινωνικού κράτους στις σημαντικές μεταβάσεις των σχεδίων ζωής (σχολείο, πανεπιστήμιο, αγορά εργασίας, οικογένεια…) και την θεσμική ενίσχυση της διαγενεακής αλληλεγγύης προτείνονται:
-η διατήρηση και ενίσχυση του Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών
-η δημιουργία του Child Fund, ενός προσωπικού προθεσμιακού επενδυτικού λογαριασμού για κάθε παιδί μετά τη γέννησή του με την εγγύηση του Δημοσίου (πλήρως διαθέσιμος από το 18ο έτος και μετά ή/και με δικαίωμα μερικών αναλήψεων σε συγκεκριμένους χρόνους). Χρηματοδότηση από το δημόσιο (π.χ. αρχική κατάθεση με εφάπαξ-λογικά ποσά ή/και με δυνατότητα αγοράς ομολόγων σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική) και τους ιδιώτες (φορολογικά κίνητρα για καταθέσεις από την οικογένεια, από επιχειρήσεις, δωρεές κλπ.).
– θέσπιση ειδικής μόνιμης επιτροπής στη Βουλή με συμβουλευτικό και γνωμοδοτικό χαρακτήρα και αρμοδιότητα την ανάλυση των επιπτώσεων κάθε προτεινόμενου σχεδίου νόμου στη νέα γενιά και στις μελλοντικές γενιές.