Το έδαφος της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού Κέντρου το διασχίζουν όχι ένα, αλλά δύο ποτάμια και περισσότεροι παραπόταμοι που τεμαχίζουν τη γεωπολιτική ενότητα του χώρου. Η επαρκής ύδρευση μπορεί να τροφοδοτεί τη γονιμότητα ιδεών, πρωτοβουλιών και προτάσεων, αλλά χωρίς γέφυρες δεν μπορούν να αξιοποιηθούν και ο τόπος αυτός δεν μπορεί να προκόψει.
Τέτοιες γέφυρες προσπάθησαν να κτίσουν το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου με την Ελιά και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γενημματά με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Άλλοι πάλι προσπάθησαν να τις γκρεμίσουν είτε με διασπάσεις είτε με προσωπικές στρατηγικές και υπέρμετρες φιλοδοξίες. Γέφυρες προσπάθησε να κτίσει και Το Ποτάμι, μόνο όμως με την κοινωνία, χωρίς τελικά ιδιαίτερη επιτυχία.
Η πρόσφατη εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και η απειλή σύνθλιψης από έναν νέο αδιέξοδο δικομματισμό αναγκάζουν πλέον και τους μεν και τους δε να επιχειρήσουν, έστω και καθυστερημένα, να χτίσουν από κοινού τις αναγκαίες γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας. Δεν αρκεί, όμως, τις γέφυρες αυτές να τις διαβούν μόνο οι ηγεσίες και οι κομματικοί μηχανισμοί. Θα πρέπει να ενεργοποιηθεί και να συμπορευθεί η ευρύτερη βάση της προοδευτικής παράταξης για να δημιουργηθεί εκείνη η κοινωνική δυναμική που θα υπερβαίνει τις σημερινές δημοσκοπικές επιδόσεις. Και αυτό θα συμβεί όταν εκφραστούν από κοινού, με μια φωνή, τα δύο κυρίαρχα αιτήματα του χώρου. Το αίτημα της ενότητας που προτάσσει κυρίως η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το αίτημα της ανανέωσης που υπερασπίζεται κατά προτεραιότητα Το Ποτάμι. Γι’ αυτό και η γέφυρα ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο δυνάμεις μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικό και όχι μόνο αθροιστικό αποτέλεσμα.
Για να ξεκινήσει το κτίσιμο της γέφυρας αυτής, χρειάζεται να βρεθεί ο σημερινός ελάχιστος κοινός παρανομαστής στις δημόσιες προτάσεις που έχουν πρόσφατα κατατεθεί, ο οποίος δεν είναι άλλος από τη δημιουργία μιας κοινής επιτροπής στην οποία θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι των ενδιαφερόμενων κομμάτων καθώς και εκπρόσωποι θεσμικών συλλογικοτήτων που σηματοδοτούν τον κοινωνικό περίγυρο. Η επιτροπή αυτή θα χρειαστεί να συντονίσει, προς το παρόν τουλάχιστον, μόνο δύο σημαντικές δραστηριότητες. Τον δημόσιο διάλογο για τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα και τη διαμόρφωση ενός πλαισίου προγραμματικών συγκλίσεων για τις αλλαγές αυτές. Από εκεί και πέρα, η δυναμική των εξελίξεων θα καθορίσει τα επόμενα βήματα, ενώ στο ερώτημα που τίθεται για ομοσπονδία αυτόνομων κομμάτων ή για νέο ενιαίο φορέα την απάντηση δεν μπορεί παρά να τη δώσουν, σε μία επόμενη φάση, οι ίδιοι οι πολίτες που θα στηρίξουν και θα συμμετάσχουν στο εγχείρημα αυτό.
Γιάννης Τούντας
Καθηγητής Ιατρικής
Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής των Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία
και του Κεντρικού Συντονιστικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης