Πρόκειται για μια τεράστια αφαίμαξη πόρων από την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε βάρος της ζήτησης, της αποταμίευσης και των επενδύσεων, με σκοπό τη δημιουργία ενός αποθέματος/μαξιλαριού για προεκλογική και όχι αναπτυξιακή χρήση.
Είναι προφανές ότι το νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019 – 2022 που έχει καταθέσει η κυβέρνηση στη Βουλή θέτει τέλος στο αφήγημα της περί καθαρής εξόδου από τα μνημόνια. Το νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα με τα μέτρα που προβλέπει αποτελεί στην ουσία ένα 4ο Μνημόνιο και μάλιστα χωρίς δανεισμό και χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης που πεισματικά αρνείται η κυβέρνηση για λόγους εντυπώσεων και συντήρησης της θεωρίας της δήθεν καθαρής εξόδου.
Πριν συμφωνηθούν μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, η κυβέρνηση συμφώνησε με τους θεσμούς μια νέα σειρά δεσμεύσεων και υποχρεώσεων. Σε αυτές περιλαμβάνεται η παροχή εγγυήσεων 25 δισεκατομμυρίων από τη δημόσια περιουσία που διαχειρίζεται το Υπερταμείο σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης δόσεων αποπληρωμής του χρέους και η συνέχιση της εποπτείας των θεσμών. Κυρίως όμως το νέο πρόγραμμα διαιωνίζει την πολιτική των υπερβολικών πρωτογενών πλεονασμάτων και υπερπλεονασμάτων που θα φτάσουν στο 5,1% του ΑΕΠ το 2022 τα οποία βασικά θα προέλθουν από την περικοπή κοινωνικών δαπανών, συντάξεων και από την αύξηση των φόρων μέσω της μείωσης του αφορολόγητου ορίου.
Πρόκειται για μια τεράστια αφαίμαξη πόρων από την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε βάρος της ζήτησης, της αποταμίευσης και των επενδύσεων, με σκοπό τη δημιουργία ενός αποθέματος/μαξιλαριού για προεκλογική και όχι αναπτυξιακή χρήση. Για να ασκηθεί μια επιδοματική πολιτική, με ευκαιριακές και μη συστηματικές φοροαπαλλαγες δήθεν αναδιανομής που εξουθενώνει τη μεσαία τάξη και αποτελεί μια ψευδεπίγραφη, μη βιώσιμη κοινωνική πολιτική αλληλεγγύης που δεν οδηγεί στη έξοδο από την ύφεση, στην ουσιαστική στήριξη των στρωμάτων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση και στη μείωση της ανεργίας.
Ακόμη απουσιάζει από το μεσοπρόθεσμο η αναγκαία αυτοδέσμευση για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση με άξονα την εισαγωγή σύγχρονων μεθόδων διοικητικού προγραμματισμού και αξιολόγησης των επιδόσεων των υπηρεσιών και των προϊσταμένων τους. Είναι ορατή η άμεση ανάγκη για απλοποίηση και ψηφιοποίηση των βασικών διαδικασιών του δημόσιου τομέα, με σύνθημα “η παραδοσιακή γραφειοκρατία μας οδηγεί στην ψηφιακή γραφειοκρατία!”
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια στροφή στη ανάπτυξη και ένα επενδυτικό σοκ με υψηλούς και όχι τους αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Το λεγόμενο Ολιστικό Αναπτυξιακό Πρόγραμμα που κατέθεσε η κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το σκοπό αυτό περιέχει γενικόλογες κατευθύνσεις, χωρίς συγκεκριμένους στόχους και μέτρα που θα βελτίωναν το επενδυτικό κλίμα, θα ανέστρεφαν την αποεπένδυση με 100 δισ νέες επενδύσεις την επόμενη πενταετία για να καλυφθεί το επενδυτικό κενό και θα ενεργοποιούσαν το παραγωγικό σύστημα της χώρας που σήμερα δουλεύει στο 68% της δυναμικότητας του.
Η ανάπτυξη αποτελεί σήμερα απόλυτη προτεραιότητα για τη χώρα και προϋποθέτει αλλαγή του επιχειρηματικού και επενδυτικού κλίματος με πολιτικές στήριξης της ανταγωνιστικότητας, της καινοτομίας, της κυκλικής οικονομίας, της έρευνας, των νέων δεξιοτήτων, του ψηφιακού μετασχηματισμού, της εξωστρέφειας και της γρήγορης προσαρμογής στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και στα νέα δεδομένα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.
Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα γενικότερα θα πρέπει να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν τις παραγωγικές δυνάμεις και να κάνουν συμμέτοχο την κοινωνία σε μια νέα πορεία ανάκαμψης και ανασυγκρότησης. Να διαμορφώσουν όρους και προϋποθέσεις συναίνεσης σε μια τέτοια πορεία για να αρθεί η πολιτική αβεβαιότητα, να αποκτήσει η χώρα ένα σύγχρονο, αντιγραφειοκρατικό, μεταρρυθμισμένο κράτος και να επικρατήσει μια νέα κουλτούρα αποτελεσματικότητας για την έξοδο από την κρίση με όρους βιώσιμης ανάπτυξης και και κοινωνικής συνοχής.
